CHP - SİSTEM VE ALEVİLER

Hasip Yiğitoğlu
30 Aralık 2010

Aleviler, geleneksel yaşam anlayışlarından dolayı ne sistem zihniyle ne CHP zihniyle örtüşmüyor aslında.Ama,CHP nerdeyse Alevilerin desteğine dayanarak siyasi yaşamını idame ettiriyor.

Halbuki, CHP’nin ilk iktidarında devrim yasaları diye yutturulan tekke ve zaviyelerin yasaklanmasıyla Alevilerin toplumsal değere dönüşmesi engellenmiştir.Ayrıca,bu yasa Osmanlının zihin niteliği devamı olan Türk ve Sünni anlayışını Cumhuriyet sisteminin ana fikrine dönüştürmüştür..

Sistemin siyasi ve toplumsal zihniyetinin yol haritası bu yasayla belirlenmiştir.
Bu yasanın temel hedefi, Alevileri Türkiye toplumunun işlevli bir unsuru olmasını önlemek için olduğu apaçık ortaya çıkmıştır.

Hatta Alevileri vasıfsızlaştırma denkleminden başka bir şey değildir.
Bu yasanın Aleviler açısından günümüze nasıl yansıdığına baktığımız zaman, Alevileri yalnızlaştırarak,yalnızca CHP’nin değil her siyasi partinin dezevantajı haline getirdiği görülmektedir.

Bu yasanın hedefine ulaştığını basit bir araştırmayla anlamak mümkündür.
Yirmi milyon civarında olan Alevilerin,devlet kurumlarındaki istihdam ve yetki misyonlarının oranının çok düşük durumda olmasını neye yorumlamak lazım ?
Bu gün üst bürokraside,Anayasa mahkemesi,müsteşarlık,Yargıtay,Danıştay,Genel müdür,Vali,Kaymakam gibi misyonlarda Alevi şahsiyetlerin sayısı parmakla sayılacak kadar azdır.

Onlarca Üniversite Rektörlerinden yalnızca bir rektörün Alevi olmasının tek bir yorumu vardır,Alevileri özürlü vatandaş vasıflı olarak algılamaktır.
Bu algı Cumhuriyetin ana fikridir.

Aleviler,Cumhuriyet süreci boyunca kendilerini ifade dahi edememişlerdir.Yani ben aleviyim demekten kaçınan ruh yapısıyla yaşamışlardır.

Alevilere her dönemde ve genellikle Komünist,Ataist gibi kulplar takılarak yapılan insanlık dışı baskılara kılıf uydurulmuştur.Bu anlayışın hedefi Alevileri sistem dışı göstermek ve ötekileştirmekten başka nedir ?

Sistemin tüm gereçlerini yerine getiren Alevilere,sistem ve CHP yönünden asansör işlevi görevi verilmesine rağmen sorunlarıyla ilgili hiçbir talepleri yerine getirilmemiştir.

Bu gün hiçbir partinin Alevilerin sorunlarına yönelik bir programı yoktur.En dikkat çeken durum ise sistemin kurucusu CHP nin siyasi sürecinin devamlılığını sağlayan Alevilere yönelik parti programında iki-üç satırı geçmeyecek şekilde bahsedilmesidir.
Aleviler yönünden CHP tarafından tek kelimenin bile evrensel manada tartışılmaması hep etrafında dolanılması anti-demokratik zihinlerin partinin ruhunu nasıl sarmaladığının bir göstergesidir.

CHP devletçi,statükocu anlayışın dışına taşma ve sistemle hesaplaşma diye bir derdi olmayacağı Genel kurulda ,Genel başkan Kemal KILIÇDAROĞLU nun 3.yol demogojisinden anlaşılmaktadır.

Sayın Genel başkanın 3.yoldan ne anladığına baktığımızda 1930 yılların CHP sinin yumuşak yöntemlerle asimlasyon politikasını işaret etmektedir.Bu politika bekleneni vermeyince zamanın CHP iktidarının yumuşak aklı birden bire çelik e dönüşerek 1934 te Trakya da Yahudi lere,sonrasında da Dersim de Alevilere en acımasız politikalarını devreye soktukları hala belleklerdedir.

Sonraları Kahraman Maraş,Çorum,Sivas,Gazi Osman Paşa olaylarının aynı zihniyetin ikdidarları döneminde yaşanmıştır.

Bu zihnin sorgulanması gerekiyor.

CHP ve SİSTEM Aleviler yönünden mutlaka sorgulanmalıdır.

Ülkemizin bu günlerde yaşadığı hassasiyetler bu sorgulamayı daha da elzem hale getirmiştir.

Cumhuriyet döneminin,en açık ifadeyle,en hassa tartışmalarının yapıldığı ve Milli Güvenlik Kurulunun sert bildirisinden sonra oluşacak cepheleşmelerin Aleviler tarafından daha iyi anlaşılması nedeniyle de, CHP VE SİSTEM sorgulamadır.
Aleviler artık asansör olmamalıdır.

hasipyigitoglu@hotmail.com

Alevilerin Tertipler ile imtihanı

Mihrac Ural‘ın notu:
Değerli dostum, devrimci mücadelemizin kararlı insanı Ertan İldan’ın Bu önemli makalesi, Alevilerin dikkatini çok önemli bir konuya çekmektedir. Alevilerin sınavına işaret etmektedir. Demokrasi ve özgürlük yolunda Alevilerin düşürülmek istendiği risklere dikkat çekmektedir. Bir kaz makaleyle benimde dikkat çektiğim bu konu, okurlarımın ilgiyle izlemesi gereken bir konudur. Birlikte okuyalım.



Ertan İldan

28 Aralık 2010

Aleviler üzerinde yeniden kara bulutlar dolaştırılıyor. Demokratik Özerklik tartışmalarının gündemin orta yerine oturmasından bu yana devletin operasyonel güçleri de zaman yitirmeksizin harekete geçmiş görünüyor. Bu kez operasyonun hedefinde Kızılbaş Kürtler var.

Bilmem farkında mısınız? 25 Aralık 2010 tarihinde Maraş Katliamının yıldönümünün akabinde Kürt Kızılbaşların yoğun olarak yaşadıkları İstanbul’un Gülsuyu mahallesinde “Kızıl başlık” takmış bir grup gecenin bir yarısında 20-30 aracı bir anda yakarak sıra kadem bastılar. Bu olay yeterli bir tahrik etkisi yapmamış olacak ki, ertesi gün yani 26 Aralık 2010 da bu kez Pendik’in Ahmet Yesevi, Orhan Gazi ve Fatih mahallelerinde aynı oyunu sahnelediler. Bu arada bir hatırlatma. Eskiden Esenyalı mahallesi olarak adlandırılan ve yine Kürt ve Alevilerin yoğun olarak yaşadıkları bu mahalle AKP belediyesi tarafından üç alt mahalleye bölünerek, meşhur

Türk büyüklerinden Ahmet Yesevi, Orhan Gazi ve Fatih’in adları ile onurlandırıldılar. Her iki olayda her ne hikmet ise eylemciler kalabalık gruplar halinde geliyor işlerini yapıyor ve ortadan kayboluyorlardı. Üstelik polis karakollarının yanı başlarında gerçekleşen bu olaylarda, başka olaylarda olduğu gibi hiç kimse kamera kayıtlarına takılmıyordu. Üst üste yapılan bu provokatif eylemler yeterli bulunmayarak bu kez bir başka hedef seçiliyordu. Başakşehirdeki Veli Baba mahallesi Cemevi. 100 kişi ile gecenin yarısında tertiplenen bu saldırı sonrasında hiçbir iz bırakmayan saldırganlar ortadan rahatlıkla kaybolabiliyorlardı.
Aleni bir provakasyon. Lanetlenmeyi yeterince hakkediyor. Ama sorun bu değil. Sorun karanlık güçlerin Alevileri her seferinde üzerinde toplumsal mühendislik faaliyeti yürütebileceği bir toplumsal katman olarak görmelerinde. Osmanlıdan günümüze Alevilere yönelik tüm katliamların ve tertiplerin merkezinde hep aynı güç vardır. Bu artık anlaşılmalıdır. Fazla uzağa gitmeye gerek yok. Koçgiri’den Dersim’e, Maraş’tan Sıvas’a, Çorum’dan Gazi’ye uzanan çizgide siyasi ideolojik ve idari erki ellerinde tutanlar hiç değişmedi. Buna karşılık alevi topluluğunun örgütsüzlüğü ve dağınıklığı bu güçlerin ellerini kuvvetlendiren temel faktör olmakla beraber, tertipçilerin her tertibinde tamda arzuladıkları biçimde bu cebberrut düzenin sembollerine daha çok sarılmaları, onları “toplumsal mühendislik “ faaliyetinin en başta istismar edilecek toplumsal katmanı haline getirdi.
Artık yapılması gereken şudur. Kim tarafından yapılırsa yapılsın, saldırı nerden gelirse gelsin . Bu devlet Alevilerin can ve mal ehmniyetini (tüm vatandaşlarına yaptığı gibi ) sağlamak zorundadır. Alevilerin bu tip provakasyonlarda ve saldırılarda yapacağı tek şey, tertibin merkezine yönelmektir. Bayrak, resim, heykel gibi sembollere tamamen duyarsız kalmalıdır. Tertipçileri engellemeyenleri, tertiplere başvuranları yakalamıyanları hedeflemeli ve tüm demokratik ülkelerde olduğu gibi, devleti vatandaşına karşı sorumluluklarını yerine getirmeye çağırmalıdır ve bunun için güçlerini birleştirmelidir.

ALEVİ LER VE KÜRT LER KARŞI KARŞIYA GELMEMELİ

Hasip Yiğitoğlu
28 Aralık 2010

Tarihin nesnel akışını durdurulmayacağını anlamak için ne fazla tarih bilgisine ihtiyaç var nede bir asır yaşamış olmaya.İnsan yeter ki güncel yaşanmışlığını nesnel bakış açısıyla anlamlandırabilsin.

Yani dün yaşananların,bugün yaşanmıyacağını,yarınında farklı olacağını kavrayabilmekte bütün mesele.

Hep deriz yarın daha iyi olur inşallah.Bunun anlamı beklentilerimizin bu günden farklı olmasıdır.Ve farklı olacağına inanarak beklenti içine gireriz.

Aklıma bir fıkra geldi,sizlerle paylaşmak istiyorum.

Bildiğiniz gibi depremin gelişini en erken hisseden canlılardan biri ineklerdir.Açık alanda,merada otlayan inekler depremin geldiğini hissedince panik içinde sağa sola koşuştururlar,güvenilir alan bulmaya çalışırlar.Ama inekler inekliğini yaparlar,korunmak için alışkanlıkları olan damdan,yani ahırdan daha güvenli yerlere gitmeyi akıl edemezler.Sonra da deprem olur dam çöker,ineklerin akıbeti de siz sağ olun,biz selamet.

Bu fıkrayı toplumsal-sosyolojik-psikolojik manada yaşamamıza uyarlayarak yorumlayınca siyasi-toplumsal açıdan bizi bekleyen tehlikeler yönünden ip uçları veriyor değil mi ?

Türkiye insanın neredeyse geneli toplumsal sorunlarımızın kaynağını bilmesine karşın,akıl alışkanlığında ısrar ederek fıkrada olduğu gibi toplusal DAM ın çökmesini bekliyor adeta.

Bunca yaşanmış siyasi-toplumsal depremlere rağmen siyasi akılımızın değişmiş olması
gerekmiyormuydu ?

İnsanın aklı karışıyor,acaba bilimsel bir tanı eksikliğimi var ?

Rahmetli AZİZ NESİN in bir televizyon programında,100 civarında yayınlanmış eserinin olduğu ve bazı eserlerinin 100 baskı yapacak kadar okunmasına rağmen, kendisini yazdığı insanımız,konuları kendine yorumlamayarak komşusuyla alay ettiğini belirtmesinden alınacak çok derslerin olduğunu düşünüyorum.

Kendimizi sorgulamıyor, sorunlarımızla yüzleşmiyor,her olayı başka yerlere çekiyoruz,başkalarına gönderme yapıyoruz.Hiç ders almıyoruz.

Peki zamanı gelmedimi,gelecek nesillerimizi ve kendimizi düşleyerek yaşamanın.
Hayatımıza,geleceğimize yönelik kararlara katılmanın vaktinin geldiğinin farkında olmalıyız artık.

Şimdi temel sorunlarımız konusunda çözüm umutları belirmiş bir süreci yaşamaktayız.Türkiye tarihinde ilk kez,en önemli toplumsal sorunumuz olan Kürt sorunu net bir biçimde tartışılıyor

Bu süreç heba edilmemelidir,sahip çıkalım.

Sistemin sivil,askeri,siyasi güçlerinin ağız birliği yaparak yeni savaş denklemlerini uygulamaya koyacaklarını tahmin etmek zor olmamamalıdır.
Bu fırsatın verilmesi halinde nelere mal olacağı ortadadır.Türkiye yi iç savaş sürecine zorlayabilir.

Biz bir toplumuz ve bir arada yaşamak istiyoruz sloganını yükseltelim ve bu sürece sahip çıkalım.Bu sürecin anlamını bilmeyecek kadar beyin zarları kireçlenmiş akıllara ders verelim.

Bu ülke,TÜRK ÜN,KÜRD ÜN,ARAB IN,LAZ INÇERKEZ İN,ROMAN IN,kısacası hepimizindir.
Hepimizin ortak yaşam sorumluğu vardır.Gelecek nesillerimizin yaşam acılarına neden olacak kavga yerine birbirimizi toplum değeri olarak kabul etmek zorundayız.
Bu ülkede yaşayan herkesin ortak sorumluluğu olduğu kadar,ortak hakları vardır.
Hiç kimse kendini veya başkasını etik,inanç,sosyal,ekonomik,kültürel anlamda vatandaşlık yönünden üst görmemelidir.

Bazı siyasilerin ve bazı medya kuruluşlarının sinsice bu süreci sulandırma gayretlerini boşa çıkartmalıyız.

Demokrasi ve özgürlük güçlerinin bağlaşıklık cephesi bir an önce hayata geçirilmelidir.

Demokrasi ve özgürlük cephesinin güç iskeleti niteliğindeki ana unsurları Aleviler ve Kürtler karşı karşıya getirilmeye çalışılmaktadır.

Bu tehlikeli oyun aradaki toplumsal bağları kopartmayı hedeflemektedir ki,toplumsal cinnete davatiye çıkartmak olacaktır.

Bu oyunun kazananı olmaz.

Bu oyunda herkes kaybedecektir.Türkler kaybedecek,Kürtler kaybedecek,TÜRKİYE
KAYBEDECEK

Umarım Türkiye İnsanı çamurlu yollardan bir daha geçmeyecektir.



hasipyigitoglu@hotmail.com

GAZZE YİNE HEDEF

SÖZE GEREK VAR MI?!!!


Mihrac Ural
27 Aralık 2010

Terörist İsrail devleti hükümeti, 26 Aralık 2010 tarihli kabine toplantısında, bir kez daha Gazze’ye saldırma hazırlıkları içinde olduğunu sinyalini verdi. Bir kez daha insanlık kıyımı, bölge ve dünya barışını riske ve kaoslara sürme eğilimleri belirmeye başladı.

Filistin halkının toprakları üzerinde, Batılı emperyalistlerin, II. dünya paylaşım savaşlarının bir kefareti olarak zorla, göçlerle, tarihi hiçbir bağ ve bağlantısı olmayan insanların yerleştirilmesiyle İsrail devleti kurudu. Bu devlet, II. dünya paylaşım savaşının deneyimli savaş subayı eskilerinin öncülüğünde kurulan ordularla yayılmacı karakter aldı. İsrail devleti savaşla beslenen bir devlet olarak, bölge ve dünya barışını sürekli riske sokan bir unsur oldu. Bu risk bugün de atarak devam ediyor.

Bu devlet, emperyalist güçlerin bölgemizdeki yer altı ve üstü kaynaklarının denetimi amacıyla kurulmuş bir ileri karakoldu. 62 yıldır ve öncesi, bu bölge kuşaklarını savaş gerginlikleri içinde yıkılarak geçirdi. İsrail ise savaşla yaşama üzerine kurulu dengeleriyle her defasında bölgedeki tüm savaşların kışkırtıcısı ve sürdürücüsü olmuştu.

27 Aralık 2008’de Gazze’ye yönelik İsrail saldırısı bu sürecin son halkalarından biriydi. Lübnan’a yönelik 12 Temmuz 2006 saldırısında aldığı ağır yenilginin sendromuyla, ciddi iç dağılmalar yaşayan bu savaş devleti İsrail, eli kolu ambargolarla bağlanmış, gerici Arap devletlerinin merhametsiz engelleriyle ölüm döşeğinde olan Gazze’ye saldırarak intikam almaya yöneldi.

Olayları bir kez daha hatırlayalım;

İki yıl önce bu gün, yerden ve gökten yağmur gibi inen bomba ve füzeler masum Filistin halkını Gazze'de vuruyordu; fosforlusundan salkımlısına, tarihte ilk kez denen toplu kıyım için özel imal edilmiş çok patlamalı bombalar ölü saçıyordu. Toprak yanıyor, kayalar eriyordu. İnsanlar, dalları çırpıldıkça düşen zeytin tanesi gibi yerlere seriliyordu. Siyonist – Nazilerin terör devleti İsrail, bir kez daha, bin kez daha Filistin halkını vurdu.

Bölge ve dünya barışını riske sokarak, insanlığı sonu belli olmayan bir kaosla yüz yüze bıraktı.

Gazze bu savaşta, yeryüzünden silinmek istenircesine, ayakta dik duracak her yapısı yerle bir edildi. 1500 şehit 5500 yaralı bilançosuyla, onurlu direnişine bedel sunmaya mecbur edildi.

27 Aralık 2008 günü saldırı başladığı an “GAZZEYİ KATLEDEMEYECEKSİNİZ” başlığı altında özetle şunları yazdım;

“Gazze’de hepimiz katlediliyoruz. Haklarımız, özgürlüklerimiz, insanlığımız kıyıma uğruyor. Gazze’de biz ölüyoruz. Yaşamak adına hak ve özgürlüklerimiz adına buna dur demeliyiz. Bunun için elimizi, bilincimizi, sözümüzü Gazze’ye yönlendirmeliyiz.

Gazze kan ağlıyor !

Yüzlerce Filistinli şehit ve yaralı, bir vahşet tablosu İsrail, Gazze’yi kana buluyor.

İsrail Siyonizmi’nin, Arap gericiliğinin ev emperyalistlerin işbirliği on yıllardır bölgemize ölüm ve yıkım dayatmıştır. Bölgemizdeki saflaşma her zaman bu gerici toplamla, İlerici direniş güçlerinin arasında oldu. Bu saflaşma dün

Lübnan’da yoldaşlarımızın da şehit olmasına yol açtığı gibi, bu gün aynı gerici güçlerin saldırıları altında Filistin yüzlerce şehit vermektedir.” (M. Ural, 27 Aralık 2008“GAZZEYİ KATLEDEMEYECEKSİNİZ” makalesi. )

Savaşı gün be gün izledik, en yakın noktadaydık. Haksız bir savaş mazlum bir halkın boynuna kılıç gibi iniyordu, bunun acısını yaşadık, bölgeye oluşturduğu riskleri, insan yüzlerindeki ifadelerle bir kez daha algıladık.

İsrail iki yıl önce, 12 Temmuz 2006’da, Lübnan’a yaptığı ve sonuçta tarihinin en büyük yenilgiyi aldığı saldırının intikamını, Gazze’den en vahşi yöntemle almak istiyordu.

Bu saldırının bir boyutu, bölgedeki deneylerimin bilincime yansıttığı en önemli tecrübe soyutlaması ”bin savaş kazansa da ilk kaybedeceği savaşta her şeyi kaybedecek terörist bir devlet olan İsrail devleti olacaktır” belirlemesiyle, güçlü bir umutla yaşıyorduk. İsrail devletinin Gazze saldırısı, hezimet psikolojisinden kurtulmak, ordusuna moral vermek, ülkesine dünyanın her köşesinden zorla, dini alet ederek, vaatlerle topladığı insanların kaçışını engellemek üzere giriştiği bir güç gösterisiydi.

Gazze üzerine yürüyen bu zulüm bölgenin ve ülkemizin birçok siyasi gerçeğini de ortaya seren özeliliği vardı.

Savaşın ikinci günü yazdıklarımın özeti, o günü anlamak için önem taşıyan belirlemelere sahipti.

Gazze’ye açılan savaş bölge saflaşmasının gerçekliğini kör gözlere sokacak cinsten açık hale getiriyordu. Bölgemizde en küçüğünden en büyüğüne kadar her savaş ve çatışmada Emperyalist güçlerin İsrail ve bölge gericiliğiyle kol kola yürüdüğünün de bir ifadesiydi. Bu gerçekleri bu bölgede olduğumuz günden beri, Filistin halkının haklı davası uğruna verdiğimiz şehitlerle de biliyor, yaşıyorduk.

Bu saflaşma bölgeyi anlamak ve mücadelenin bir bütün olduğunu kavrama açısından çok önemliydi. Kavrayışsızlık, aynı zamanda Türkiye solunun içine düştüğü hataların da kaynağıydı.

Bölgenin her köşesinde süren savaş, her köşesindeki saflaşmanın da nedenidir. Dün de öyleydi bu günde; Bunu savaşın ikinci gününde önemle tespit etmiştik.

”Bölgemizin her bir köşesinde ve her dönemde bitip tükenmeyen savaşlar kanlı olaylar hüküm sürmüştür. Bölgemiz insanlığın en önemli uygarlık merkezi olarak doğal servetleriyle emperyalist güçlerin iştahını kabartmış ve tecavüze uğramıştır. Her defasında bu güçler ya kendi kefaretlerinin karşılığı olarak dayattıkları İsrail gibi suni devletlerle bölgede kalıcı maşalar yaratmış ya da bölgenin yerli işbirlikçileri, gericilikle kol kola bu bölgenin zenginliğini talan ederek halkın çıkarlarını gasp etmiştir. Bu gidişe dur diyen ve çıkarlarını savunan halka ise ölüm denklemlerinde kanlı kıyımı reva görmüştür.

Bir tarafta onlar ABD, İsrail ve Arap gericiliği; her biri zaman zaman fiili olarak zaman zaman destekçi olarak önde ya da geride olmuştur; ama bölgemize ve halklarımıza dayatılan her ölüm kalım olayında parmakları bulunmuştur.

Diğer tarafta bölgenin mazlum halkları ve onların direnme güçleri yer almıştır.
Dün Lübnan’da, bu gün Irak ve Filistin’de, Gazze’de haklı dava ve çıkarları için direnmeye devam ederek, şehit vermektedirler.

Bu gerçeği bizler 1983 Kasımında da yaşadık. Yoldaşlarımız, Gazzeli şehitlerin İsrail ve Arap gericiliğine karşı direnişte şehit oldukları gibi şehit oldular. Bu gün Gazze’de, İsrail’le birlikte Arap gericiliği ve El fetih’in gerici kurmayları aynı safta direnen güçlere karşı savaşı ölümü, kıyım ve yıkımı dayatmaktadırlar. Bölgeyi anlamak için bu saflaşmayı bilmek gerek. Bu bölgede bu saflaşma kadim bir saflaşmadır. Bu saflaşmada tarafsız olmak gericiliğin yanında olmak demektir.

Türkiye solu bu konuda açık ve net bir tutumla Gazze’de direnen halkın ve örgütlerin yanında bölgemizin ilerici güçler safında tüm gericiliğe karşı bir mücadelesinin olması gerek. Bu gericilik tüm halklara karşı Türk, Kürt Arap Fars ve diğer etnik topluluklara ölümü, tehciri, tenkili tecavüzü dayatmaktadır. Bu denklemde gerici güçlerden kimin önde fiili olarak askeriyle savaşıp savaşmadığı önem taşımıyor. Onlar bir biçimde birbiriyle ilintili ve birbirini destekleyerek halka ve çıkarlarına tecavüz etmektedirler.

Bu nedenle tüm ilerici güçler bölge halkları saflarını sıklaştırmak ve direnmek için dayanışmakla yükümlüdür.” (Mihrac Ural, 28 Aralık 2008 “ GAZZE KIYIMI VE ORTADOĞU’DA GELENKSEL SAFLAŞMA” Makalesi)

Gazze savaşı, ülkemizdeki sol Siyonistlerin de çehresini açığa vuran bir savaştı.

Bölge saflaşmasının ülkemizdeki yansımaları hızla kendini göstermeye başlamıştı bile. İtirafçısından özel Harp dairesi kuklalarına kadar, sol milliyetçisinden, sol liberalline kadar herkes bu savaşın etkisi altında yerini almıştı.

Filistin halkının direnişini kirletmek için, Siyonist propagandaya alet olanlar, hızla belirmeye başlamıştı. Savaşın ilk haftası bitmeden, bu saldırganlığa karşı dur deme görevini de sorumluca üstlenmeye çalıştık.

3 Ocak 2009’da savaşın ilk haftası bitmeden şunları dile getirdim;

”Şu cümleleri okuyun;

"Yerleşim birimlerine rastgele roket atmak emperyalizme ve siyonizme karsi savasmak midir? Hamas’in ev yapimi roketleri somut bir hedefe yonelik olarak ateslenemezler. Diyelim 20 kilometre otede bir Israil yerlesim birimi var. Oraya yonelik olarak atilir, artik kime isabet ederse...

Hamas fuzeleri bugune kadar esas olarak sivilleri oldurdu.”

Bu cümleler kimin, beyaz saray sözcüsünün mü? İsrail dışişleri bakanı Livni’ni mi? Savunma bakanı Barak’ın mı? Başbakan Olmert’in mi?

Hayır, hiç birinin değil…

Bu cümleler,

Toprakları gasp edilmiş, yüz binlerce insanı öldürülmüş ve öldürülmeye devam edilen Filistin halkının dramını küçümseyen…

22 Eylül 2000, II. İntifada başlangıcından bu yana 7,5 yıl içinde Nazileri aratmayan bir kıyımla 7000 Filistinliyi katleden, 50 000 kişiyi yaralayan milyonlarca ağacı, askeri neden ve toprak işgalleri için keserek çevreyi de öldüren, sivil halkı planlı, programlı bir ısrarla katleden, yıllık ortalama ürettiği ölüm sayısı 1000 insan olan Siyonist İsrail devletinin yaptıklarını göz ardı eden...

Filistin halkının bu ölümler karşısında "kuşları bile ürkütmeyen" füzeleriyle, “Sizin ölüm stratejinize karşı, biz yaşam stratejisiyle direnerek cevap vereceğiz” diyenlerin duruşunu anlamayan bir aptala aittir…” (Mihrac Ural, 3 Ocak 2009 “GAZZE DİRENİŞİ VE SOLDAKİ SİYONİSTLER” makalesi)

Gazze’ye yönelik insanlık dışı saldırının her günü anlamlıydı. Obama, ABD başkanlık seçimini kazanmış, yeryüzünü aldatıcı bir barış umudu kaplamıştı.

ABD başkanlık seçimini ve Obama’nın kazanmasını etraflıca yazmıştık. Bir de Gazze savaşı vardı orta yerde süren. Yemin töreninden sonra, 21 Ocak 2009 tarihinde Beyaz Saray’a yerleşip, fiilen işleri yürüten dünyanın en yetkili insanı olacaktı. Ama bizler biliyorduk bu da kuru bir gürültüydü. Ocak ayının ilk haftası savaşın en kanlı haftasıydı

Obama için şunları yazdım;

“Soldaki Siyonistler esasında marjinal bile değildir. Kendi seslerini bile duymayacak kadar gerçeklerden uzaktır. Onlar sadece Siyonizm’in tarihi boyunca bilinen oyun girdaplarına kapılmış sıradan şeylerdir.

Bugün Gazze’de olanlar karşısında Batı’nın marjinal algıları, “ölü ölüyü kaldırmaz” ünlü Arap vecizesinde ifadesini bulan bir durum sergilemektedir. Solun bu ölü kesimlerinin Siyonistlerle buluşması, Obama’nın Siyonist İsrail katliamları karşısındaki sessizliğiyle aynı konumdadır. Her iki tarafın da ahlaki ölümü sonucu dik durabilecek bir söylemleri olmayacaktır.” (Mihrac Ural, 7 Ocak 2009 “OBAMA’NIN GAZZE SINAVI” makalesi)

İki yıl önce dile getirdiğimiz bu algı, bu gün itibariyle haklı olduğunu yeterince göstermiş oldu. Amerika aynı Amerika, ABD Başkanı da hangi isim ve renkte olursa olsun aynı olacaktı. Obama, Amerikan emperyalizminin yüksek çıkarına göre kurgulanmış statüleri dışında yapabileceği hiç bir şey olamazdı. ABD, İsrail'in stratejik müttefiki ve çıkar ortağıdır. ABD, Gazze savaşının en büyü destekçisiydi, Obama yönetimi de Gazze'ye dayatılan insanlık dışı ambargonun sürdürülmesinin en büyük destekçisi olmaya devam emektedir.

Zalim bir saldırı Filistin halkını Gazze’de Azrail gibi kovalıyordu; canlılık ve medeniyet adına hiç bir şeyi dik bırakmak istemeyen, çılgın bir saldırıydı. Yerden ve gökten bombalar yağıyordu. Bütün bunlar, önceleri ve sonrasında olacak olan dış müdahalelerin tümü, bölgenin enerji kaynakları için emperyalist girişimlerden ibaretti. Bu amaç için, bölgedeki kuklalar ve maşalar güçlendirilmek istenmiştir. Bu basit gerçek gözden kay bolunca soyut bir savaş karşıtlığı, ayakları havada kalan bir söyleme dönüşüyor ve barışa hizmet etmiyordu.

Soyut bir savaş karşıtlığı söylemi, esasında direnenleri hedef alıyordu, haklıları haksız ilan eden bir ikircimliği bulunuyordu.

İsrail bu türlerin en yakın müttefiki idi. Bu çevrelerin Gazze savaşındaki ikircimli tutumlarını sergilemek üzere de şunları yazdım, savaşın ikinci haftasına girmiştik;

“Savaşa soyut bir karşı çıkış, haksızın yanında saf tutmak kadar risklidir. Dikkat ediniz; Gazze’de soyut bir savaş yoktur. Bu savaşta suçlu bellidir, savaş mekanizmaları, destekçileri ve silah aparatları türleriyle ortadadır. Yahudi halkının bu savaşta hiçbir çıkarı yoktur. Kimse Yahudi halkına yönelik bir husumet içinde olamaz da. Bunu yapanların parametreleri savaşın bitmesine hiçbir zaman hizmet edemez. Tersi de doğrudur, bu savaşta açıkça Filistin halkının yanında olmadan savaşın sona ermesine katkı yapılamaz.

Dürüst olmak gerekir. Bölgemizi ve dünyayı meşgul eden sorunun nedenini bilmeden, bunu açıkça algılamadan sağlıklı tutum takınmak mümkün değildir.

Bu başlangıcı bilmeden halkın asla içselleştirmeyeceği kuru çabalarla, boş tenekenin çok ses çıkartması hallerine düşülür. Bu yüzden nedenleri, başlangıcı ve sürdürülüşünün tüm yönleri bilinen bir savaşta açık ve net taraf olmak gerekir. Bu, hiçbir zaman savaş taraflısı olmak değildir; tersine savaşa son vermenin en kestirme yoludur. Zira savaşı çıkaranlar, bunun tüm hazırlıklarını ve uzun süreli rantları için uzun sürmesini sağlayacak gerekleri de oluşturmuşlardır.

Savaşa karşı olmak savaşla savaşmayı gerektirir. Bunun yolu Filistin halkının yaşam mücadelesinin yanında olmaktan geçer. Bu aynı zamanda her türden ırkçılığa karşı tutum almakla özdeştir. Bunları bir arada yürütmeden, soyut savaş karşıtlığı sadece savaşın nedenine ve sürdürücülerine katkı sağlamış olur. İnsanlık onur ve erdemleri ise böyle bir ikircimliği kaldıramaz. Siyonist eğilimleri destek anlamına gelecek bu davranış, ırkçılığa karşı durmanın çok uzağındadır.” ( Mihrac Ural, 13 Ocak 2009 “SAVAŞ KARŞITLIĞI ve İKİRCİMLİ OLMA TEHLİKESİ” makalesi)

Gazze savaşını en yakın noktadan, ülkemin devrimci geleneğinin ve halkımın sorumluluğu altında bir taraf olarak takip ettim. Önemli her gelişmeyi yorumlayarak okurlarımla paylaştım. Hüzün doldum heyecanlandım.

Bu bölgede süren siyasi sürgünlüğüm boyunca, 4 büyük savaşın tanığıyım ( 4 Haziran 1982 İsrail’in Lübnan’ı istila ettiği savaş, 16-17 Ocak - 28 Şubat 1991 I. Körfez savaşı (Irak’ın, Kuveyt’i işgali (2 Ağustos 1990) ardından), 20 Mart - 9 Nisan 2003 II. Körfez savaşı (Irak’ın istilası savaşı), 12 Temmuz 2006 İsrail’in Lübnan’a saldırısı (Hizbullah karşısında yenildiği savaş) ve irili ufaklı bir dizi savaşımsı çatışmanın tanığıyım. İnsanı bir ömür boyu değil, birkaç kuşağı da ömür boyu takip edecek risklerin girdaplarında ölüm denklemlerinden geçtik. Her an işgalle yüz yüze kalacağımız kaygısıyla hazırlıklar yaptık.

Direnmenin bir hak olduğunu ve bu yolda yürümenin hak kazanımı için en kestirme yol olduğu inancıyla dik durduk, dik duranlarla omuz omuza tüm gücümüzle yer aldık.

Umutsuz olmadık. Tarih bilgi ve bilincimizin soyutlamalarıyla direnmenin er ya da geç kazanacağını biliyorduk; Roma’yı, Bizans’ı, Osmanlı’yı aradık, hepsi art arda bu toprakların gaspçısı olarak hezimete uğrayarak göçüp gittiğini gördük. Yerli halkın, bu bakir toprakları tarihte ilk kez yaşama açarak anavatana çevirmiş olan halkların direnişle kendi ülkelerinin, topraklarının da hakimi olduğunuda öğrendik.

Tarihte kazanan tek taraf vardı, o da hakları arkasında fedakarca direnerek duranlardı.
Bu kez de öyle olacağını biliyorduk. Filistin halkı, bu geleneğin bir devamıydı. Toprağın adı ve diliydi. Özeriyle, haklı taleplerinin arkasında dik durup direniyordu. Gazze’de bu onurlu duruşu sergiliyordu. Ölüm yağdıranlara karşı yaşamı temsil ediyordu.

Nitekim, savaş üçüncü haftasına girmişti. İsrail her açıdan kan kaybediyor, diz çöküyordu. Filistin halkının vücudu kana bulanmış olmasına karşı, her geçen gün insanlığı da arkasına alarak, teslimiyete karşı duruyordu. Gazze savaşı bu haliyle, kazanılamayacağını İsrail kadar Arap gericiliği ve emperyalistlerde anlıyordu.

İsrail, Lübnan’da Hizbullah’tan aldığı ağır yenilginin ardından bir kez daha direnenlerin önünde diz çöküyordu.

Siyonist-Nazilerin terör devleti İsrail, savaş gerekçesi olarak öne sürdüğü meşhur 6 madde bulunuyordu.

“1. Gazze'nin istilası
2. Tüm direniş güçlerinin mutlak olarak tasfiyesi
3. İsrailli esir asker Cilat Şalit'in kurtarılması
4. Gazze'nin El Fetih'li teslimiyetçilere (Mahmut Abbas- Muhammed Dehlan) sunulması.
5. Sınır kapıları denetiminin uluslar arası güce bırakılması.
6. Silah girişini sağlayan tünellerin yok edilmesi.”
Siyonistler, bu hedeflerin hiç birine ulaşamadı.

Savaştaki yenilginin dolaysız sonucu da bu oldu. Direniş kazanmıştı 18 Ocak 2009.

Her şey burada bitti mi? Hayır.

Kanla beslenenler bir kez daha en zayıf halka diye Gazze’yi savaş tehditleriyle yok etmek için hazırlıklarını sürdürmeye devam ettiler.

Her savaşta galip gelmeye kodlanmış karizmaları çizilmişti. Bunu onaramıyorlardı.

Lübnan artık eski Lübnan değil. Hizbullah da onlarca kat daha güçlü. Bu kez Lübnan’a saldırının maliyeti, toprak kaybıyla sonuçlanabilir ki, bu İsrail için yıkımların en büyüğü olur. İsrail bu riskten tir tir titremeye devam ediyor. Beklenen büyük savaş tas tamam bu riskleri taşıyacak bir savaş olup, bölgenin kaderini değiştirecek niteliktedir.

İsrail’in terörist devleti, bu savaş ısrarla istiyor ve hazırlıklarını kesintisiz sürdürüyor: Ancak zamanı uygun bulmuyor. Küçük bir başarı uğruna, Gazze’yi bir kez daha yakıp yıkmak ve katletmek istiyor.

İsrail terör devleti, bir büyük savaşın ürünüdür, yaşam tarzı savaşlar üzerine kuruludur. Savaş İsrail’in kendi vatandaşına vereceği en önemli güvencedir. Ama hep zaferle sonuçlanacak bir savaş arayışı artık geride kaldığını o da biliyor. Bunun için en zayıf, en kuşatılmış, en çaresiz halkanın üzerine Gazze üzerine ölüm saçmayı arzulamaktadır.

İsrail Terörist devleti, bölge için genel ve kalıcı bir barışı istemiyor. Bu var oluşuyla ters orantılıdır. İsrail, kazanacağı bir savaşın ardından, savaş galibi devlet olarak, mağlup olana dayatacağı bir barış arayışı içindedir. O onursuzların peşinde, bir savaş arayışı içindedir.

Üstelik bu fırsatı bulamayabileceğinin bilincinde, ırkçı bir devlet kurma alt hazırlığı da yapmaktadır. Niyetlerin en çirkini bu eğilimde de kendini göstermektedir. Arındırılmış bir Yahudi devleti bu amaçla söylemlerinin temel kaynağı haline gelmiştir.

Amerikan diplomasisinin jargonları arasına “Yahudi halkına ait İsrail devleti yanı sıra Filistinlilere ait bir devlet” aldatmacası böylece, özel vurgularla piyasaya sürülmektedir. Bu çağrılar, İsrail devleti hükmü altında yaşayan ve nüfusları gittikçe artarak çoğunluk yönünde ilerleyen Filistinlilerin haklarını, bu günden, bu amaçla gasp etmek istektedir. İsrail vatandaşlık yasasının çirkin amaçlarla dayattığı "yemin" tas tamam bu amaca bir hizmet olarak ortaya koyulmaktadır.

İki devlet herkesin kabulü ama ırkçı devlet kimsenin kabulü değildir. Filistin halkı, bu nedenle de hakları için kararlıca devam etmesinden başka bir yol bırakılmadığı açığa çıkmaktadır.

İsrail bu taktiklerinde de açıkça ırkçı bir terör hazırlığı içinde olduğunu gösteriyor. Bu nedenle de en zayıf halka gördüğü Gazze’yi bir kez daha vurmak için hazırlanıyor; yok olan moralini, hezimetlerinin telafisini insan kıyımıyla tekrar kazanmaya çalışıyor.
Bu nedenle bir kez daha hepimizi bekleyen bir sınavın eşiğine geldiğimizi belirteceğim.

Bölgeyi uzun yılların gözlemlerine dayanarak izleyen bu satırların, yazarı yaklaşan tehlikenin bilince çıkarılması için bölge ve ülke devrimcilerini uyarmayı bir görev sasıyor.

Bu bölge hepimizin, bu bölgenin barışı da bizim.

Savaşı ve acımasız etkilerini engellemek, barışı ikame etmek için herkesin yapabileceği çok şey var. Buna hazır olmalıyız, bu günden yapılabilir hiçbir şeyi ihmal etmemeliyiz.

Demokratik Kültür-Sanat Derneği Kongresi Coşkulu Geçti

Mücadele her alanda devam ediyor. Yasal haklarımızı sonuna kadar demokrasi ve özgürlük için kullanmaya, dünden bu güne gelirken, tarihi direnme mücadelemizin başı dik, kararlı insanları olmaya devam ediyoruz. Bu duruş halkların iradesi ve sorumluluğun ifadesidir


Atak/Haber Merkezi
26 Aralık 2010


Demokratik Türkiye-Özgür Halklar şiarıyla demokrasi mücadelesindeki yerini alan Demokratik Kültür Sanat Derneğinin 2. Olağan kongresi coşkuyla gerçekleştirildi.

26 Aralık 2010’da As Düğün salonunda gerçekleşen kongrede, dernek çalışanları ve taraftarları yanı sıra sendika, siyasi parti ve sivil toplum örgütleri temsilcileri de hazır bulundu.

Saat:13’te demokrasi ve devrim şehitleri anısına saygı duruşuyla başlayan kongrede oldukça zengin bir program hayata geçirildi. Saygı duruşunun ardından DEKSAD bünyesinde çalışmalarını sürdüren müzik grubunun dinletisi beğeniyle izlendi. Derneğin, kurulduğu günden bu yana hayata geçirdiği eylemlerden görüntüleri içeren slayt gösterisi ardından DEKSAD Başkanı Mehmet Güzel açış konuşması yaptı. Güzel:“Derneğimizin köklerini, sadece yakın geçmişimizle bağlantılandırırsak; 35 yıllık bir siyasal birikim ve mücadele tarihine dayanır. Bu nedenledir ki, pırıl pırıl genç yoldaşlarımızın yanında, saçları beyazlamış veya dökülmüş, derisi kırışmış yoldaşlarımız var saflarımızda. Mücadele tarihimiz destanlarla yazılıdır. Sermaye sistemine, emperyalizme ve faşizme karşı ülkenin her alanında mücadeleyi bayraklaştırmıştır. Öyle ki, kendisine ait olsun ya da olmasın sisteme karşı her eylemin sorumlusu ilan edilecek bir hareketlilik içerisindeydi bu mirasın sahipleri. Teorik olarak Türkiye devrim mücadelesinin ufkunu açan siyasal öncülüğü de yürütmüştür. Ülkenin temel tüm sorunlarına döneminin ilerisinde siyasal tespitlerle yanıtlar sunmuş ve bu teorik öngörülerle örülü eylemselliklerde bulunmuştur.

19-26 Aralık 1978 tarihleri arasında Maraş’ta yüzlerce Alevi’yi doğrayan derin devlet güçleri aynı oyunun çok daha kanlısını, çok daha korkuncunu kentimizde halkımıza karşı uygulamak istemişlerdi. Ama burada bu katliama karşı yüreklerle, bedenlerle cephe oluşturuldu. İşte bugünün ağarmış saçları, büyümüş göbekleri o cephedeki yürekleri taşıyordu.

12 Eylül zifiri karanlığının tüm ülkeyi sardığı yılgınlık ve dağılma ortamında bu gelenek 12 Eylül faşizmine karşı direnişi dikti ve İskenderun’da 17 Eylül 1982’de bu direnişin ilk şehidini verdi.

Emperyalizmin ve siyonizmin Ortadoğu’yu egemenliği altına alma yayılmacılığına karşı bu gelenek Filistin’de savaşçı oldu, Filistin mücadelesinde şehitler verdi.

Bu gelenek zindanlarda direnişin bayrağını en önde taşıdı, efsaneler yazdı.

Dünya değişti. Sistemler çöktü. Siyasal örgütler buharlaşıp gitti. Büyük devrim kalkışmalarını yaratacak kitlesellikler eridi. Ancak emek ve demokrasi mücadelesinin gereklilikleri ortadan kalkmadı. Yeni sürecin yönelimini, yarattığı değişiklikleri ve tarihsel sürecin istikametini belirleyen çalışmalar aksamadan devam etti. Bu belirlemeler ışığında emek ve demokrasi mücadelesinin aldığı biçimler tespit edildi. Geçmişi, günümüzü ve geleceği tanımlayan teorik çalışmalar amacıyla yayın çalışmaları 35 yıldır kesilmeden devam etti. Siyasal tutum sahibi olmanın kafa sayısından çok daha önemli olduğu süreçte siyasal tutumlardan hiç yoksun olunmadı.

Derneğimiz bu siyasal miras ile var olmuş ve bu mirası zenginleştirerek mücadeledeki yerini almıştır.

Bu nedenle ortalama bir derneğin dar çerçevesine hapsolmamıştır. O merkezi bir siyasal partinin sorumlulukları ve gereklilikleriyle hareket eden bir yapılanmadır. Bu nedenle kentimizdeki, ülkemizdeki, bölgemizdeki ve hatta dünyamızdaki tüm önemli gelişmelerle ilgili tutum sahibi olmuş ve bu doğrultuda etkinlikler içerisinde bulunmuştur. Geniş kapsamlı çalışmalarımız tarihsel mücadele sürecimizin kesilmeden devam ettiğini “Demokratik Türkiye – Özgür Halklar” perspektifiyle demokrasi mücadelesindeki yerimizi almaya devam ettiğimizi göstermektedir.

Demokrasi mücadelesine sunulan zerre kadar bile olsa her katkı çok değerlidir. Bu mücadeleye sunulan hiçbir değer boşuna değildir. Ne çektiğimiz işkenceler, ne yaşadığımız sürgünler, ne verdiğimiz şehitler… Hiçbiri boşuna değildir. Tüm bu değerler, tarihsel süreç içerisinde mücadelemizi zenginleştiren ve bu mücadeleyi adım adım ileriye taşıyan, dolayısıyla insanlığı ileri düzeylere yükselten değerlerdir. Zira bedelsiz hiçbir kazanım elde edilemez. Bizler bu bedelleri fazlasıyla ödedik, ödemeye de devam ediyoruz. Bedel ödemek demokrasi mücadelesine engel olamaz.

Bizler “Demokratik Türkiye–Özgür Halklar” perspektifiyle bu mücadelenin asli unsuru olmaya devam edeceğiz. Geçmişin tarihsel birikimlerini günümüze bağlamaya, günümüzün değerlerini zenginleştirip geleceğe taşımaya devam ediyoruz.

Bu yolda, bu erdemli amaçta sorumluluk duygusu taşıyan herkesi yanımızda olmaya ve katkı sunmaya davet ediyoruz.” Şeklinde konuştu.

Protokol konuşmaları bölümünde ise Pir Sultan Abdal Dayanışma Derneği Başkanı Mehmet Kazmacı söz alarak, kardeş dernek DEKSAD’ın faaliyetlerinin öneminden söz etti ve yöneticilere bundan sonraki süreçte başarılar diledi. Ardından söz alan EDP Antakya İl Başkanı Mustafa Köse ülkemiz siyasal süreçle ilgili kısa bir değerlendirme yaptıktan sonra kongrede başarılar diledi. Ayrıca Cephe Hareketi ve Atak Dergisi mesajlarında kongreyi selamladılar.

Resmi gündem bölümünde Divan Heyetine Mehmet Yavuz başkanlığına Mustafa Söylemez ve Duygu Kerimoğlu seçildi. Dernek başkanı Mehmet Güzel tarafından okunan çalışma raporu yanı sıra Denetleme Kurulu ve Mali rapor divana sunulup oy birliğiyle kabul edildi.

Ardından tek listeyle seçime gidildi ve derneğin yeni yönetiminin seçimi yapıldı. Yeni yönetim şu isimlerden oluştu:

Yönetim Kurulu

Mehmet Güzel

İrfan Ural

Mihriban Ural

Mithat Mirioğlu

Adnan Kerimoğlu

TÜRKİYE NİN EKSENİ KAYIYOR

Hasip Yiğitoğlu
21 Aralık 2010

Türkiye tarihinin en ciddi rejim tartışmalarını yaşıyor.

Tartışmadan da öte,talepler var.

Toplumsal yaşamamıza hiç alışmadığımız kadar damgasını vurmuş talepler
Talepler bundan böyle temel ve kalıcı gündeme dönüşecek ciddiyettedir.

Bu talepleri gelecek nesillerimizin üzerinde uçuşan umutlara dönüştürmek elimizdedir şimdi.

Dünden oldukça farklı,ucuz siyasi polemiklere dönüştürülecek türden değil talepler.
Sistemin biraz ekmek,biraz para vaadiyle geçiştirilmeyecek kadar zihin taşıyan talepler.

Özgürlük,barış,adalet projeleri olan talepler.

Türkiye insanının ,sistemimi arıyorumun talepleri hayatımıza girmiştir artık,hemde oldukça derin sosyal ve toplumsal etki derinliğindedir.

Bu manada,tarihleriyle yüzleşmemiş toplumların iç ve dış sorunlarının derinliğinin yarattığı paradoks karmaşıklığı sonuçlarının nelere mal olduğunun algısını çok hızlı bir şekilde yakalamamız ve önerilere,projelere karşı tepki alışkınlıklarımızı olumlu anlamda yorumlamamız kaçınılmaz bir hal almıştır.

Eski tepkilerin faturası ortadadır.Ekonomik bedelleri bir tarafa bırakalım,can bedellerimiz çok büyük olmuştur.Toplumsal yaşamımız dinamitlemiş adeta tarumar olmuştur.

Yıllardır yüreklerimizi avuçlayarak iç savaş endişelerinin travmalarıyla yaşıyoruz.Bu korkuların yarattığı toplumsal hezeyanlar bilinçaltımızı,öngörülerimizi zehirlemiştir.

Türkiye yeni ve dönüşü olmayan bir sürecin doğum sancılarıyla kıvranıyor.
Şimdi tabular teker teker yıkılıyor.

Siyasi tarihimiz beklenen bir ilkle karşı karşıyadır.

Bir kaç gün önce Diyarbakır da nerdeyse toplumun her kesiminden temsilcilerinin,nitelik düzeyi yüksek katılımlı Diyarbakır çalıştayında ki tartışmalar göz ardı edilmemelidir.

Her demokratik süreçte olduğu gibi,çalıştayda da her konunun tartışılması doğal karşılanmalıdır.

Önyargıyla talepleri,önerileri ütopik diyerek geçiştirmenin bedellerinin çok ağır olacağı yaşanmışlıklarımızdan bellidir.


Bu anlamda,BDP nin Özerklik önerisini kan davasına dönüştürmeden ,korkmadan,telaşlanmadan demokratik bir olgunlukla,kırıp dökmeden algılamamız belki de bizi toplumsal barışa taşıyacaktır.

Bu sürece demokratik olguluğumuzla yardımcı olmak hepimizin görevidir.
AB ye katılım mücadelesi veren dinamiklere sahip Türkiye nin bu olgunluğu yakalamamış olmasını düşünmek hayal kırıklığına neden olmaz mı ?
Türkiye de,AB,KÜRT ve ALEVİ sorunu en temel sorunlardır.

Demokratik sürecimizin bazı zihinler tarafından kesintiye uğratılması bu sorunların ötelenmesine,ertelenmesine neden olmuştur.Ancak Tarihin diyalektik akışı durmuyor.
Eski alışkanlıkla Meclis başkanının telaş ve heyecan taşıyan tepkisi demokratik olgunluk içermemektedir.Tehlikeli ve provakasyonlara istemeden neden olabilir.

Türkiye nin her sorununu tartışarak çözmesinden daha akılcı yolu yoktur.Onlarca yıldır hamaset yapılarak hiçbir sorunumuzu, ödenen büyük bedellere rağmen çözemedik.
Sorunları hep katlayarak toplumsal yaşamımızı tehlikelere attık.

Hiç olmasa bu kez birbirimizi dinleyelim.

Demokratik akıl kanallarımızı açarak gelecek nesillerimize birlikte, barış içinde yaşamanın kapılarını açalım

SOL’UN YENİ YOL HARİTASI

Mustafa Köse

25 Aralık 2010

Bu konu yoğun tartışılmaktadır. Çevremizde kendilerini solcu sanan bazı insanlar ‘’her şeyi bildiğini’’ düşünüyor. Öyle olduğu için de sol’da ikbali Kılıçdaroğlunda görüyor. Ya da marjinal çizgilerde. Böyle olunca benim yazım biraz ‘’iddialı’’ olacak. Böylesi ortamlarda akıl vermiş olmak hoş olmayacak. Ama olsun. En azından benim ne düşündüğümün bilinmesinde bir sakınca yok. Konuşmak isteyenlere, farklı düşünceleri olanlara, boya ve tuvalet kağıdı atan bir ‘’sol moda’’ varken, yazdıklarım ‘’mola’’da belki bir işe yarar. Yine de mütevazi bir yazı olsun istiyorum. Tartışma ve değerlendirmelere vesile olsun diliyorum.

Toplumlar devinirken ‘’ebru’’ gibidirler. Dönüşümlerde hiçbir şey keskin çizgilerle bir birinden ayrılmıyor. Eskinin bazı özellikleri bir süre yeniyle birlikte yaşıyor. Ülkemizde olanlar budur. Hatta dünyanın çoğu yerinde olanlar böyledir. Evrensellikle yöreselliğin karıştığı ve henüz ayrışmadığı şeylerdir bunlar. Diğer bir tarifle, iki kutuplu dünya çok kutupluğa dönüşüyor. Ulusallık yerini küreselliğe bırakıyor. Ulusal kurtuluş hareketleri ve sosyalist devrimler artık gerilerde kalıyor. Belli izler devam etse de, gerçek olmaktan uzaklaşıyorlar. Dünün realiteleri ‘’ ideolojiler ve sembollere’’rağmen çözülüyorlar.

Sembol veya ideolojilerin bir ulusa mensup olması önemli değildi. Yapılanların örnek alınması ve bu uğurdaki hedefleri başarmak önemliydi. Örnek teşkil edecek, bu meyanda aktarılacak sembol tipler çoktur. Lakin iki isim üzerinde duracağım. Günümüz açısında bu iki isim önem kazanmış durumda. Ya da ben öyle düşünüyorum. Birisi, CHE. Diğeri GANDİ. CHE kahramanlığın, yiğitliğin, kavganın ve özverinin en iyi örneğidir. GANDİ ise, aklın, sabrın, inancın ve barışçı direnişin temsilcisidir. Birisi sosyalizm için ‘’mitsel’’örnek teşkil ediyor. Diğeri ise bağlantısız ve bağımsızlığın kazanılmasında özel örnek teşkil ediyor. Birisi koca ABD ve işbirlikçilerine yiğitçe kafa tuttu, diğeri koca İngiltere yi barışçıl eylemlerle dize getirdi.

Lakin, artık bu iki kahraman yok. ‘’Geçirgen süreç’’ içinde olsak ta onların şartlarında ki dünya yok. Eski şablonlarla gelecek tarif edilemiyor. Yakın gelecekte ‘’hümanizma, doğal dengeyi koruma, tarih kültürüne sahip çıkma ve sosyal adaletin’’daha etkin olacağı bir dünya görünüyor. Bunları sağlayacak bir demokrasi ön görülüyor. Semboller peşinde koşmanın hala etkin olması bu gerçeği değiştirmiyor. Kaçınılmaz olan şey, değişim ve yenilenmenin etkin olacağı yeni bir uygarlıktır. Bu uygarlıkta yeni sorunlar ve yeni çözüm yollarının olacağını bilmektir. Geleceğin paradigması budur. Sol kendi hesabını bunların üzerine kurması gerekmektedir.

Ancak şunu söylemekte bir sakınca görmüyorum. Bugün eski sembollerden örnek alınacaksa GANDİ olmalıdır. Zira İletişimin şartları ve yenidünya dengeleri GANDİ’nin kültürüne, mizacına ve eylem türlerine daha fazla olanak vermektedir. Hakka, adalete ve vicdanlara hitap eden eylemler genelde karşılık bulmaktadır.

Çağdaş bir sol’un yol haritası bu tarihsel birikimlerden faydalanarak aydınlanabilir. Yaşanmışlıktan ders alarak yenilenebilir. Ulusalcılığın ırkçılığa dönüştüğü ve ulusal sınırların törpülendiği bir zamanda,’’ ulusal bağımsızlık veya sosyalist devrim’’sloganının karşılığı kalmadı. Ayrıca CHE’’nin kızıl yıldızlı kepini giyerek solculuk yapmaya kalkmak tuhaf oluyor. Bu tip hareketler sembollerden riyakarca faydalanmaya çalışmaktır. Bu da bir işe yaramıyor.

Sonuç itibariyle zamanımızın sol ölçüleri belirginleşmiştir. Bu belirginlik, gerçekçi sosyalistler ile sosyal demokratların birlikte çağdaş demokrasiyi inşa etmeleridir. Bu demokrasi ile yaşam kalitesi yüksek toplum oluşturmaktır.

Bu proje ile sol, yeni yol haritasını bulabilir. Kolaycı ve faydacılıkla sol olmuyor. Kararlı olmaktan, risk almaktan bunlar geçiyor.

FAŞİZMİN GERÇEK YÜZÜ

Hasip Yiğitoğlu

20 Aralık 2010

Kahraman Maraş katliamının üstünden tam 32 yıl geçti.

Faşizmin en acımasız, en etiksiz,en ahlaksız uygulamalarının en azgın,en aşağılık senaryolarından biriydi Kahraman Maraş katliamı.

Faşizmin gerçek yüzünün tam ifadesi.

İnsanlık tarihinin en dramatik yaşananları ansiklopedisinin ön sayfalarına yazılmalıdır.Hatta ÖNSÖZ yazısı olmalıdır.

Sistemin karanlık zihinlerinin komplike zuhurudur Kahraman Maraş katliamı. Hamile alevi kadınlarının
rahimlerinde taşıdığı yavrularıyla, eşleriyle, çocuklarıyla topluca katledilmesinin ustaca kurgulandığı sistemin ötekileştirici denklemidir.

Bir kontur-gerilla senaryosudur.Zaten son zamanlarda ABD kaynaklarına göre 12 eylül öncesi CİA’nın ve işbirlikçilerinin provokasyon sayısı 5000’nin üstünde olduğu açıkça ifade edilmektedir..

Kahraman Maraş katliamı bu provokasyonlardan biridir ve acımasızlarındandır.
Bu provokasyonlarda fiili olarak kimler rol almamış, kimler kullanılmamıştır ki.
Çok değişik kesimlerden söz edilmektedir.Bu durum ibret derecesindedir ve hala ders alınmamıştır.

Daha iki gün önce Alevi Bekteşi Federesyonu tarafından katliamı anma törenlerine ÜLKÜCÜLERİN taciz saldırılarından derslerin çıkartılmadığı,ayrıca etnik ve inanç düşmanlığının toplumsal zihin alt yapısının derinliği tehlikelerinin ciddi bir işaretidir aynı zamanda..

İnsanlarımızın asırlardır kirlendirilmiş bilinçaltı duygusallığının nasıl kullanıldığının ibret verici görüntüsünün yansımasıdır yaşananlar.
Kahraman Maraş katliamının benim için özel bir anlamı olduğunu müsaadelerinizle belirtmek istiyorum.

Katliam sebep gösterilerek 28 ARALIK 1978 de ilan edilen sıkıyönetimle birlikte yapılan tutuklamalardan daha sabahın saat 10 civarında tutuklandım. Gayrettepe siyasi şubedeki sorgulanmamda polislerden gelen ilk tepkilerden anladım ki daha önceki sorgulamalardan farklı olacağıydı.Tutuklanmam için somut hiçbir gerekçe ifademe yansımamasına rağmen nöbetçi mahkemenin kararıyla tutuklandım.Sekiz ay boyunca da hazırlık soruşturmam mahkemece yapılmadı.

Sonrası malumunuz ilk adres Sağmacılar cezaevi oldu.Sonra,Sinop cezaevi,Trabzon cezaevi son olarak daa Niğde cezaevi.

Sinop cezaevinin yangınında oradaydım.Ceza almış 68 kuşağının çoğuyla Niğde cezaevinde tanıştım.

Bu süreçte çok şeyler gördüğümü ve yaşadıklarımı itiraf edeceğim. Bunlardır benim için özel bir anlam ifade ediyor Kahraman Maraş katliamı.
Esas konuya döneceğim, katliam öncesi yaşananların tesadüf olmadığı devletin araştırma kurumlarının raporlarında açıkça belirtilmiş olmasına rağmen bu güne kadar üzerine gidilmemesi son derece düşündürücüdür.

Hatta daha vahimi katiller yargılanacağına mağdurlar yargılanmıştır.Hedefler şaşırtılmak istenmiştir.

Ancak gerçekler ortada duruyor.

Devlet neden suskun.

Başka ülkelerdeki katliamlara büyük tepki gösteren devletin kendi halkına yapılanlara suskunluğunu anlamak gerçekten zordur.

Akla gelen ilk şeyin sistemin bilinçaltı zihniyetinin derinliklerindeki ötekileştirici uygulamalardır.Bu anlamda da Alevileri yok saymak,görmezden gelmek demektir.

KAHRAMAN MARAŞ KATLİAMINI YAPANLARI NEFRETLE KINIYORUM.

NEO OSMANLICILIK

Mustafa Köse

20 Aralık 2010

Enerji ve iletişim dünyasının maharetlerini yaşıyoruz. Eski algılarımızla bütün gelişmeleri kavramıyoruz. Oysa her şey kendi mecrası içinde çalışıyor. Nicel birikim, nitele dönüşüyor. Olanlar, olması gerektiği gibi oluyor. Eski, yerini yeniye bırakıyor. Statikolar değişiyor. Küresel dünyanın ilginç ve yeni yüzüyle her gün bir çeşit karşılaşıyoruz. Wikileaks olayı bunun iyi bir örneğidir. Küçük bir taşın, koca kayaları yerinden nasıl oynattığını görüyoruz. Böylece, minik güçlerin neler becereceğini öğrenmiş oluyoruz. Gayem wikileaks ve sonuçlarını yazmak değil. Gayem wikileaks ile bir kez daha hatırlatılan‘’Neo Osmanlıcılık’’konusuna değinmektir.

Anlıyoruz ki bu konu birilerini ilgilendiriyor ve heyecanlandırıyor. Bundan beslenmeye çalışanların var olduğu görüyoruz. Bazıları da iyi niyet ve eksik bilgiyle coşuyor. Osmanlının tarihiyle gurur duymak istiyor. Osmanlının zulüm yapmadığını, fethettiği yerleri sömürmediğini bilakis oralara hizmet götürdüğünü düşünüyor. 600 Yıllık süre boyunca hoş görüyle yönettiğini sanıyor. Böylece Osmanlıyla gurur duyulması gerektiğine inanıyor. Bununla beraber Neo Osmanlıcılık (yeni Osmanlıcılık) onlara cazip görünüyor. Tabi ki tüm bunlar boş bir hayal. Çünkü Osmanlı imparatorluğu, onların düşündüğü gibi hiçbir zaman olmadı. Ve hiçbir dönemi, onların sandığı gibi huzur içinde geçirmedi.

Baştan belirtmek gerekir, her imparatorluk gibi Osmanlı da yayılmacı bir emperyalistti. Halkları ve toplarlarını zorla egemenlik altına almanın adı budur. Bunun başka bir adı olmaz. Ayrıca, zorla boyunduruk altında alınmış kesimlerin memnun olacağını sanmak gülünç olur. Bundan dolayıdır ki, tüm imparatorluklarda ne olduysa Osmanlıda olmuştur.

1299 yılında kurulmuş Osmanlı imparatorluğu incelemek, uzun bir yazı konusudur. Yükselme dönemi, duraklama dönemi çöküş dönemleri başlı başına kitaplar dolusunu gerektiriyor. Bir makale yazısıyla ancak şunu söyleyebiliriz. Osmanlının her döneminde merkezi yapı ile halkların kavgası olmuştur. Ayrıca merkezi yönetim içinde de çıkar kavgası hiç eksik olmamıştır. Zaten tüm bunlar onun dağılmasını kolaylaştırmıştır.

Bir şey daha; Osmanlının zihin ve kültür birikiminde ‘’ilericilik’’yoktu. Bu olmadığı için yanı başındaki gelişmelere kayıtsız kalmıştır. Yeni bir çağı aralayan barut ve buharın icadına seyirci kalmıştır. Yükselen çağa, kapitalizme ve nimetlerine sırtını çevirmiştir. Basit çıkarlar peşine düşmüştür. Ümmetçi, aşiretçi ve feodal olarak kalmayı tercih etmiştir.

Halkı yoksulluk girdabında bırakarak elde edilen bütçeyi, zevk ve sefada harcamıştır. Bazen zorlu tebaasını, rüşvetle yanında tutmuştur. Bilinir ki, Arap şeyhi ve kabile reislerine develer dolusu altın sikkeleri yollamıştır. İngilizlerle işbirliği yapmasınlar diye rüşvet dağıtmıştır. Sonuçta bunların hiç birisi işe yaramamıştır. Yoksulluklar artmıştır.

Her zaman Osmanlı toprakları bir sürgün yeriydi. Doğudakileri batıya, batıdakileri doğuya sürerek ve bazılarını adalara hapsederek hoşlanmadıkları kesimleri cezalandırmıştır.

Diplomasiyi, imparatorluk politikasını ‘’şark kurnazlığı’’ üstüne kurmuştur. Ancak güçlü devletler karşısında taviz vermekle ün salmıştır. Balkan ve birinci dünya savaşları döneminde elden ayaktan düşmüştür. Almanya dan ithal ettiği, General Liman Von Sanders’e 275 000 TL maaş verirken, Gliçyada, Yemen çöllerindeki generallerine 125000 TL yi reva görmüştür.

Yıllarca çöllerde savaşmış ve bitap olmuş, ayaklarında sadece terlik kalmış 90000 askeri Sarıkamış’ta canlı donmasına rıza göstermiştir.

Kendi vatandaşı olan başta Ermeniler, Kürtler, Alevilere kırımlar yapmıştır. Hamidiye Alaylarını kurarak bölgede katliamlara sebep olmuştur.
Çok örnek var eklenebilecek. Kuzey Afrika dan, balkanlardan, Kafkaslar dan, Orta doğudan.

Tarih sonuçlarla ilgilenir. Sonuç itibariyle Osmanlının neyiyle övüneceğiz.Koca topraklardan kuş kadar bir alana sıkıştıkları için mi? Atalarımızın neyiyle gurur duyacağız. Irkçı ve ümmetçi bir miras bıraktıkları için mi? Evet tarihte bir Osmanlı dönemi var. Bu dönemle bizim derin bağlarımız var.Ancak ve doğrusu bize gerekli olan gerçekçi bir tarih bilgisidir. Kırmadan dökmeden.Ve bugün vazife çıkarmadan.

Ülkemizin temel sorunu, Osmanlının yayılmacı politikalarına, yönetim zihniyetine mesafe koymaktır. Doğru olan budur. Neo Osmanlıcılık demek ‘’ceberut devlete’’ tekrar evet demektir. Bugün, saydam ve demokratik devleti başaramazsak, sivil bir demokrasi kuramayız. Çağdaş bir hukuk devleti olamayız. Törpülenmekte olan vesayet rejimine davetiye çıkartmış oluruz.

CHP’NİN GENLERİ

Hasip Yiğitoğlu

19 Aralık 2010

CHP önüne çıkan tarihi fırsatı değişim,yenilenme manifestosuna dönüştürebilirdi halbuki.
Türkiye nin toplumsal geleceğinin fırsatıydı demek yanlış olmaz. CHP’nin çağdaşlık yönünden değişmesi,yenilenmesi Türkiye için çok önemlidir.Ama bu reel durumu anlayacak zihin geleneği lazım,hatta şart.
Kurultay konuşmasında Sayın Kılıçdaroğlu’nun CHP nin genleri hiç değişmemiştir ifadesinden anlaşıldığı gibi bu fırsatın kaçırıldığı ve her zaman ki gibi CHP post-modern geleneğini devam ettirme alışkanlığından vazgeçmeyeceğini bir kez daha topluma dikte etmiştir.
CHP nim genlerinin değişmemesi, değişim ve yenileşme yönünden esas tehlike arz eder. Beklentiler yönünden ise tam bir hayal kırıklığıdır.
CHP nin genleri çok sabıkalıdır.
CHP kuruluşundan bugüne değin,genel kurmay başkanlarının arkasına sığınmış,statükonun siyasi,ideolojik sivil temsilciliğini günümüze kadar devam ettirmiştir.Halkın çıkarlarından çok,devletçi zihin demogojisiyle,devleti sarmalamış çıkarcı grupların ülke kaynaklarının peşkeş çekilmesinde önemli payı vardır.Çünkü,Türkiye gerçeğinden uzak durarak çok partili dönemlerde iktidar olamayarak hep kötü muhalefet yaparak ta,kötü iktidarlara neden olmuştur.
Sayın kılıçdaroğlu nun konuşmasından bir kez daha anlaşılmış ki,bu CHP değişmiyecek.Sorunların merkezine hiçbir zaman girmeyecek,hep etrafında dolanacaktır.Yıllardır devam eden Anti-politik zihniyetinin devam edeceği de böylece anlaşılmıştır.
Ecevit in,halkın desteğini almasının temelinde YENİ DÜZEN sövlemini bile bellekleğinde tutamamış sayın Kılıçdaroğlu.
CHP nin çağımız realitesinden uzak ulusalcı/milliyetçi zihinlerinin devam edeceğinin mesajının vurgusunu 6 ok zihniyetine bağlılıklarının devam edeceği,Kılıçdaroğlu nun sövleminden anlaşılmaktadır.
CHP nin değişim hareket noktası,6 ok yerine çınar,zeytin,defne gibi çevreyi,yada insanı,emeği ifade eden amblem tercihi olmalıydı.Değişim konusundaki samimiyetinin en anlamlı belgesi bu olurdu.
CHP bir kez daha göstemiş ki,çağımızın modern değerler öngörüsü siyasi,ekonomik ideolojik algısını reddeden milliyetçi/ulusalcı ekseknli zihniyetlerinin devem edeceğidir.
Parti meclisinin TORBA SEPET ne bulursan at sepete zihniyetiyle şekillendiğinden anlıyoruz ki,temel hedef halkın çıkarlarını gözetmek değil,sadece iktidar olmaktır.
BOL vaatler.Türkiye insanı anahtar,araba,ev,demokrasi,hukuk gibi ne vaatler duydu siyasilerden.Bu vaatlerin seçim sonuçlarından sonra buharlaşarak sadece acıların yağmuruna dönüştüğü biliniyor.
Temel sorunların içine girmeye bile cesaret edemeyen,etrafında dolanma demogojisi yapanların vaatlerinde ne kadar samimi olabilirler ki ?
Kılıçdaroğlu nun 68 ruhu özdeştirmeleri garip bir durum ?
Deniz gezmiş idama giderken,Yaşasın TÜRKLERİN VE KÜRTLERİN KARDEŞLİĞİ vurgusuna uygun,Allah rızası için ,Kılıçdaroğlunun samimi açık bir ifadesi oldumu ?
KÜRT kelimesini ağzına almayı bile cesaret etmemiştir.
Ayrıca Deniz Gezmiş i idam eden zihinlerin iktidarına bakan,başbakan veren,sivil siyasi lojistik sağlayan CHP GEN alışkanlığı değilmidir ?
Kılıçdaroğlunun CHP nin genlerinde kimseyi oynatmıyacağı ifadesinin ibret derinliğini iyi okumak lazım.
Kısacası,şu anlama gelmiyormu?
CHP,POST MODERN zihniyetini demam ettirecektir.Statükoya bağlılığının en belirgin ifadesi değilmidir ?
CHE görüntüleri traji-komik duruyor.
Bu konu başlı başına yazılmalıdır.

hasipyigitoglu@hotmail.com

MARAŞ KATLİAMI

ALEVİLERİN
TARİHLE GEÇ KALAN YÜZLEŞMESİ
DEVAM EDİYOR

(Kahramanmaraş katliamının 32.yıl dönümü anısına)


Mihrac Ural

19-26 Aralık 2010 Maraş katliamı anısına


Maraş katliamı devletin Alevilere kestiği bir bilettir; yolculuğu cehenneme olan.
Bu devletin Alevilere reva gördüğü tek yön budur. Devlet, en kirli iftira kampanyalarıyla, kışkırtma ve yalanlarla bu yolun sonunda katliamlarına aralıksız devam etmiştir, bunun için tetikçisi de kasabı da hazırdır. Aleviler ise iyi niyetlerle bu yolu döşeyip durdular.

Kahramanmaraş katliamının (1978), 30.yıl anısına (19-26 Aralık 2008) yazdığım makalede, öncelikle Alevileri suçladım; Alevi kökenli biri olarak “Suçlu sizsiniz, biziz” dedim.

Gidin aynaya bakın, suratınıza bir kez daha Osmanlı şamarı vurup kendinize gelin dedim. Göreceğiniz şey katilin kendisidir dedim. Kendi katlinizin yol döşemesini yaptınız diye de suçladım. En ehveni şerriniz ise suç ortağıdır, aynada bunu göreceksiniz, diyerek de kimseyi istisna bırakmadım.

Dün böyleydiniz bu günde öyle devam etme korkaklığı içinde köşenize sinmiş gelişmelerden bi-habersiniz. Diyerek de tarihin bu kesitinde Alevilerin konumunu belirledim.

Sözlerime bu günde, değişen bir şeyin olmaması koşulunda da devam ediyorum…

Siz, “tarih geçmiştir” diye kendinizi aldatmaya devam ediniz. Bu günü bile düne taşıyanların, tarihi hareket ettirip “hiçbir şey değişmemiştir değişmeyecektir de” diyenlerin yaşamakta olduğu bir ülkede, kurbanlık bir topluluk olarak boynunuzu giyotinin altına koyma gönüllüleri gibi yaşamaya devam ediyorsunuz.

Çevrenizi saran, her gün yeniden üretilerek kapınıza dayanan, Maraş’ta, boyalarla kapı kapı, vitrin vitrin işaretlenmenizden daha feci bir takip altında arşivlendiğinizin farkında değilsiniz. Bir kez daha bin kez daha akıllara üflenin yalan iftiralarla, beyinler nakış ediliyor, siz ise kış uykusundan kalkmasını bilmeyen bir uyuşma halindesiniz.

Tarih ağlama duvarı değildir. Hep ağladınız, anıların size anlattığı tek gerçek gözyaşı oldu, Bir gön olsun bu makus kaderi ters yüz etmek için, öğretisiyle öğündüğünüz, hak yolu diye acılarına katlandığınız Kerbela’nın zulme karşı ölüm pahasına dik duruşundan ders almadınız. Sözde Alevisiniz ama siz Aleviliğin gölgesi bile değilsiniz. Anti madde gibi ne hacmi, ne kütlesi olmayan bir varlık gibisiniz.
Tarih, her toplum için bir yüzleşme alanıdır, derslerin, soyutlamaların çıkarıldığı, yeryüzünde orijinalitesiyle yer kaplamak, insan topluluğunun bir unsuru olarak daha ileriye gitmenin verisidir. Her hakkın bir sahibi ver ve onun hakları arkasında duruşu tarihteki yerinde duruşu olarak tescil edilmektedir. Siz Alevilerin bu tarihte tekrar ede duran ölümden başka bir yeriniz yoktur, bunu bilen gelsin söylesin de bizde bilelim; kendiniz için bile kazınılmış bir başarınız yoktur, kendiniz için oluşturduğunuz bir özgünlük yoktur, ne adına insanlığa mesaj iletmiş olacaksınız. Çektiğiniz acılar, önerdiğiniz hak yolu, duyarsızlıklarınızla başarısız kaldıkça, kimseye insanlık mesajı verme şansına sahip olamazsınız. Başarmaya mahkumsunuz, öncelikle öldürülmemeyi, ötekileştirilmemeyi, bir ve birlik olmayı başarmayı becermelisiniz. Bu, sizi değişmeden devam eden topu mezarlıklarda gömülme denklemlerinden sıyıracak tek yoldur.

Aleviler,

Kendi tarihinizle yüzleşmediğiniz ölçüde, size dayatılan ölümün suç ortağı olarak kalacaksınız. Bu vebali daha çok boynunuzda taşıyamazsınız. Varlık olmak, onun için gerekli özverilere katlanmaktır; eleştirdiğiniz kederciliği kendinize inanç edinmiş gibi boynunuzu kılıç darbesinin altına sokuyorsunuz, sürgünlere, zindanlara işkence ve ölümlere katlanıyorsunuz. Bitip tükenmeyen bu senaryonun üreticisi, öncelikle sizsiniz.

Böyle kaldıkça da katilden daha çok suçlu olduğunuz gerçeği altında ezilerek, yeni katliamların yolunu döşemiş olacaksınız.

Aradan 1371 yılı geçmiş, Kerbela küllenmemiş. Çünkü orada bir direniş vuku bulmuş, ölüm pahasına. Zalime, Yezide boyun eğilmemiş, şehit olunmuş. O yakıtla bu güne gelmişsiniz, ama sizin gelecek kuşaklara sunduğunuz ise bir avuç kül.

Kül olmuşsunuz rüzgar estikçe faydanız değil, gelecek kuşakların gözlerini kör eden zararlarınızla yüz yüze kalınıyor. Kerbela’yı bir kenara koyun Yavuz Sendromundan bile kendinizi kurtaramadınız. Korkunun ecele faydası varmış gibi, durmadan katledilerek buraya gelmenize rağmen ders çıkartmadınız. Bu nedenle, tarihin kesintisiz süren en kapsamlı, en planlı, en bilinçli ötekileştirme ve katledilmenin rahmeti altında yaşatıldınız. Üstelik kurbanlık koyun gibi yerinizden kıpırdamadan yanıyla tekrar eden zulmü mazoşistçe içselleştirdiniz; nerede kaldı sizin Kerbela direnişiniz, nerede kaldı sizin yalın ayak şaha gidişiniz…

Katiller sürü halinde, inandığınız tüm değerleri kirletme yarışındadır.

En kapsamlı propagandalarla, dünün kavgalarına, yalanlarına, iftiralarına bu günden, dünün saflaşmasına, insan, edebiyat, maddi ve propaganda katkısı sunma yarışındadır. Farkında bile değilsiniz. Bir diyanet işleri bütçesine ilişkin, bir zorunlu din dersi dayatmasına ilişkin kararlı duruşunuz bile yok; önderlerinizi, kararlı olanlarınızı bile yarı yolda bırakıyorsunuz.

Katilleriniz, sizi bir kez daha katletmek için ellerinden gelini yapıyor. Her türden hazırlık içinde devletiyle kol kola geziyor. Medyasıyla, basın-yayınıyla Profesörleriyle, ülkücüleriyle dinmeden uğraşıyor. Bu günden düne yakıt taşıyor. Dün Osmanlısıyla, bu gün de Cumhuriyetiyle aynı akılla, kılıç hakkı diye hükümran olduğu topraklarda inancını dayatmakla, ayrıcalıklı kılmakla kalmıyor seni yok etmek için kurgularla, planlarla iç içe yaşıyor; bebelerini beyinlerini yıkamak için, İslam’ın insanlık mesajıyla ilgisi olmayan, Muaviye ve Yezid’in dünyasal çıkarlar imparatorluğu için ve onlardan sonrakilerin aynı amaçlı çıkarları için yalanlarla ürettikleri hadislerin şeriatını dayatıyor. İnancı Show’a indirgeyerek, özünü, manasını boşaltıyor. En basit İslam öğretisi olan Ümmetteki farklılıkların birbirini hazmetmesi ve ortak paydada insanlık öğrenmesine karşı çıkıyor, seni ötekileştirip yok etmeye çalışıyor. Dini, kendinden çıkararak elindeki devlet gücüyle seni karanlıklara dönüştürmek istiyor.

Katiler, elinden geleni ardına koymuyor; ilk baskısı 100 000 basan, “ŞAH & SULTAN” adlı bir kitap, yazarı olan Profesörün kaleminden, Kızılbaşlık adı altında Alevilere yönelttiği iftiralar, alçaltma ve tahkirler, onursuzlaştırmalar insan aklını ve zekasını zorlayıp kirleten duruşlar, bu günü düne taşıyan, dünden bu güne süren Alevi kıyımını bir kez daha kışkırtmaktan yorulmadıklarını gösteriyor.

Bu konuda yazdığı uzun makale “İskender Pala’nın ŞAH & SULTAN Dünyası” bu çirkinlikleri tek tek ortaya sererken, Alevi tarihinin kendi gerçekliğiyle yüzleşmesi için ben amaç ve çabayı dile getiriyor. Kendi tarihimizle yüzleşmeyi başaramadan üzerimize yürüyen ölüm denklemlerinden kurtulmamızın imkanı olmayacağını anlatıyor. Katillerin en akılısının bir aptal olduğunu, tarih bilmediğini, gerçekle uzak yakın bir ilişiği olmadığını, insanlıktan nasip almadığını gösteriyor.

Osmanlı bir yana, Cumhuriyetteki Osmanlı aynı akılla aynı minval üzerinde sürüyor. İliklerine kadar sinmiş, kemiklerini kırmış ve yaşamaya devam etmiş olunmasına rağmen bunu bile unutmuş olmak, bilinçte izi kalmamış olmak yaraların, zaafların en büyüğüdür. Alevileri ötekileştirip katleden akıl, bu zaaftan beslenmektedir; buna toplumsal korku psikolojisi diye bakıp hak vermek bir tür gerçekten kaçış değilse, Alevilerin bilincini kirletmeye çalışan bir çabadan başka bir şey değildir; Dersim’den Çorum’a, Maraş’a, Sivas-Madımak’a uzanan kanlı yolu bu akıllar katillerle el birliği yaparak döşemiştir.

Siz de buna, “Çalıştay” diye devletin bölme girişimlerini ekleyin, İkiyüzlülerin, kimliksizlerin aklıyla, Aleviliği resmi bir kimliğe kavuşturmadan devlet memuru yapmaya çalışan duruşları ekleyin. Bu listeyi uzattıkça uzatmak mümkün tümü aynı kapıya çıkar; Aleviler öncelikle kendini aldatıyor, son verilmesi gereken budur. Alevilik bu yollarda harakiri yapmaktadır; Devlet, kimliğinin farkında olmayan Alevilerin döşediği yollarda, elini bulaştırmadan “temiz eller operasyonu” yaparak tehlike gördüğünü uzaklaştırmaktadır, iç bükey yaparak kırdırmaktadır.

Tarihi korkuların, bilinçaltını esir ettiği bu inanç topluluğu Aleviler, bu ülkenin eşit bir kurucusu ve sahibidir. Kendini ötekileştirip katleden akla karşı bir duruş sergilemek yerine, kendi gerçeğinden kaçışı, onu her zaman kolay bir av haline getirmiştir. Bu kaderi kendi elleriyle yaratan Alevileri kurtaracak olan, yine kendi elleridir. Aynaya bakmaları, suratlarına kocaman bir şamar vurarak kendilerine gelmeleri işin başlangıcıdır; kader diye dayatılanın, bir vehim olduğunu anlamaları için böylesi bir sarsılmaya ihtiyaçları vardır. Bunun için etrafına bakmak örnek verilerden yararlanmak hiç de zor değildir.

İşte meydanlar, işte mahalleler, işte kentler, işte yanı başımızda Kürt halkının özverili direnme mücadelesi durmaktadır. Bu mücadele ki, hepimiz adına özgürlük ve demokrasiyi savunuyor, kimlik haklarını, anadille eğitim özgürlüğünü savunuyor, bedeller ödüyor. Tarihiyle başarıyla yüzleşip makus kederini yenilgiye uğratıyor, haklarını kazanıyor. Başarılarıyla ilerliyor; “iki dilli yaşam” diye demokrasi mücadelesine katkılar yapıyor. Buna, neden “çok inançlı yaşam” mücadelesini, çok kültürlülüğün özgürlüğünü katarak destek vermiyoruz. Neden destek vermekte hayır hah tutumlar sergiliyoruz; bir ayağımız milliyetçilik ve devletin kucağında diğer ayağımız kaldırım kenarında gelişmeleri seyrediyoruz.

Hani Kerbla’nın dersleri hak yolunun dersleriydi, hani bu yol mazlumların hak arayışı için mücadele edenlerin yoluydu, siz Aleviler bu yolun neresindesiniz. Biz bu yolun neresindeyiz…

Alevilerin yolu Hz. Hüseyn’in yolu mu dediniz? Kendinizi kandırmayın bu yol sizin yola benzemiyor.

Daha dün, 1371. Yıl Anısını bilince çıkardığımız 10 Muharrem Kerbela katliamının dile getirdiği direniş yolu, mazlumların zalimlere karşı dik duruş yolu sizin yolunuza hiç benzemiyor.

Kerbela’nın yolu, tarihin en büyük imparatorluğuna, Emevilere, Muaviye ve Yezide baş kaldıranların yoludur; parmakla sayılabilir sayıda Ehlibeyt insanı, hak yoluna kendi düşüncelerinin özgürlüğü yoluna ölümleri pahasına taviz vermeden dik duruşlarını ortaya koydular. 500 yıl önce Anadolu’nun her köşesinde “Kalkın şaha gidelim” diye yeri göğü inleten sadanın sahipleri de aynı yolu tutmuş inançlarının, düşünce özgürlüklerinin uğruna direnmeyi, baş kaldırmayı göze almıştır. Kerbela’nın çizdiği yol haritasını takip ederek direnmiştir. Bunun tarihteki örnekleri de az değildir; küreselleşme çağında bu günün, bu açında çok daha büyük imkan ve etkinliği mevcuttur; makus kaderi ters yüz etmek için geçmişten daha çok olanak bulunuyor.
Ayrıca, Aleviler bu gün, dünden çok daha örgütlü, daha aklıselim önderliklerin çabasıyla sonuç almaya yakındır.

Bu sürece destek vermek, bu kaderi yenilgiye uğratmak zor da değildir. Bu yola omuz vermek öncelikle tüm Alevilerin görevidir. Kendini Alevi kolektif kimliği içinde gören herkesin insani yükümlülüğü budur.

Bu yolda hakları uğruna direnenler oldukça, Alevi olmayanlarında desteğini kazanma şansı yükselecektir. Kendi haklarına sahip çıkmayanların haklarına kimsenin sahip çıkmayacağı bilinmelidir. Bu mücadele, insanlık değerleri mücadelesi olarak, geniş çevreden destek bulabilecek bir mücadeledir. Demokratların, Devrimcilerin, sosyalistlerin eşitlik uğruna, özgürlük uğruna mücadele eden Alevilerle omuz omuza olması ilkesel bir konumlanıştır. Bu aynı zamanda, bir insanlık görevi olarak, bir tarih bilinci ve yerelin direnme çizgisini dünden bu güne taşıma yükümlülüğünün de ifadesi olacaktır.

Bu ülkenin aklıselim tüm güçleri, etnik, inanç toplulukları, Alevilerin haklı demokratik taleplerinin yanında yer almakta gecikmeyecektir; kendini insan olduğu kadar, Sünni kolektif kimliğinde de tanımlayan topluluklar, Alevilere karşı işlenen tarihi katliamların, haksızlıkların sür git devamına razı olmayacaktır. İnanç ötekileştirmesinin, bölücülüğünün son tahlilde kendisine de ciddi zararları olacağını bilince çıkararak, Alevi kardeşlerinin haklı talepleri yanında saf tutacaktır.

Demokrasi herkese gereklidir, ne din, ne etnik, ne sınıfsal, ne de başka bir ölçüte sokulmadan herkesin yararlanabileceği bir zemin olarak, demokratik alanların genişletilmesi barış içinde bir arada yaşama ve geleceği kurmanın en kısa yoldur. Aleviler daha çok demokrasiyi kendileri için olduğu kadar ülkedeki herkes içinde istemesini bilmelidir.

Aleviler bu ülkenin olmazsa olmazıdır.

İnsan topluluğu olarak ortaya koydukları yoğunluklarıyla, Kültürleri, siyasal duruşları, coğrafyadaki konumlarıyla bir bütün olarak bu ülkenin Geo-stratejisinin bel kemiğidir. Bu ülke sonuna kadar bu topluluğun haklarını gasp ederek bir yere varamaz. Devlet, Diyanet İşleri Başkanlığının tüm inançları ötekileştirip, tüm inançların oluşturduğu değerleri gasp ederek oluşturduğu bütçeyi sonun kadar yemeye devam edemez.

Devlet, karar verme durumunda olmayan bebelerimize, kendi inancını dayatmak için zorunlu din dersi okutamaz. Bin yıl geçti asimile edemediği değerleri bilişim çağı 21. Yy da asimile edebileceğini sanmak aptallıktır; devlet aptallığıyla katliamlarını sürdürse de bu yoldan kendisi de sağ çıkamaz. Kendi vatandaşını korumak yerine katletmeyi planlayan bir devlet sakıttır.

Bu ülke bir mozaik. Herkesin hakları var, herkesin kendi değerleri ve kimliğini oluşturan verileri var; inançlar, etnik yapılar, sınıflar, yöreler her biri kendi farklılığıyla ortak kimlik oluşturan varlıklar, ayrı varlıklar var. “Çok dilli - Çok kültürlü özgür bir yaşam”a anayasal güvencelerle, kurum ve kuruluşlarla, yasa ve kolektif bilinçle oturtmadan, özerklikleriyle demokratik bir cumhuriyet olarak örgütlenmeden, kimse, tek başına, herkesin üzerinde buyruk olabileceğini sanmasın.
Geç kalınmıştır.

Bu karanlık aklın, bu karanlık yolun bir sonu var. Oraya gelinmiştir; bu külüstür araba bu yolları yürüyemez. Yenilenmeden sorunlar aşılamaz.

Aleviler bir kez daha katliama uğramak istemiyorlarsa, aynaya baksınlar.

Tarihleriyle cesurca yüzleşsinler, çevresindeki özgürlük ve demokrasi mücadelesini hakkıyla görüp yükümlülüklerini yerine getirsinler. İnançlarına istedikleri özgürlüğü, her etnik topluluğun anadille resmi okullarda eğitim hakkı talebiyle birleştirsinler, omuz omuza olsunlar birlikte kazanmanın yollarını bulsunlar.

Acil görevimiz budur.

CEPHE HAREKETİ Basın Açıklaması : "19 Aralık Katliamını Kınıyoruz!"

Cephe Hareketi Adına
Mehmet Güzel
19 Aralık 2010

Türkiye’deki rejimin aynalarından birisi de cezaevleri gerçeğidir. Sistemin anti-demokratik niteliği ve uygulamaları en yalın haliyle cezaevlerinde hayata geçirdiği zulüm, tecrit, sindirme ve katliamlar biçiminde kendini ortaya koymuştur. 12 Eylül askeri faşist yönetimin Diyarbakır, Mamak vd. zindanlarda uyguladığı zulüm, tarihin tanıklık ettiği en baskıcı yönetimlere bile rahmet okutmuştur. İşte bu politika 19 Aralık 2000 tarihinde Bayrampaşa cezaevinde işlenen toplu katliamla yeni bir boyut kazanmıştır.

İktidar güçleri cezaevlerine yönelik operasyonlarla F tipi cezaevi sistemini yürürlüğe koyarak bu topraklarda diktikleri zulüm abidelerine bir yenisini daha eklemişlerdir. Bayrampaşa cezaevi kuşatılarak, onurlarını, kişiliklerini ve kimliklerini korumaya çalışan devrimci tutsaklara karşı saldırılar düzenlenmiş, bu saldırılar sonucunda 28 kişi hayatını kaybetmiş, 600′den fazlası sakat kalmıştır. Bu da yetmemiş, olayla ilgili başlatılan soruşturmada deliller ortadan kaldırılarak katliamı gerçekleştirenler aklanmaya çalışılmış, saldırıya uğrayan, katledilen politik tutsaklar suçlu olarak gösterilmeye çalışılmıştır.

Ancak ne saldırıya uğrayan tutsaklar, ne yakınları ne de demokratik güçler Bayrampaşa cezaevini insan mezbahasına çeviren egemenlerin peşini bırakmıştır. 10 yıldır sürdürülen kararlı mücadele neticesinde devlet katliamla ilgi dava açmak zorunda kalmıştır. Kuşkusuz bu önemli gelişmedir ancak katliamın sorumlularıyla hesaplaşma mücadelesi asıl şimdi başlamaktadır. Hukuk ve adalet mücadelesi demokrasi mücadelesinin ayrılmaz bir parçasıdır. Bu bakımdan derin devletin uygulamalarından biri olan 19 Aralık davası ülkemizde adaletin ve demokrasinin tecellisi bakımından belirleyici olacaktır.

Evrensel hak, hukuk ve adaletin yok sayıldığı, yargı sisteminin egemen siyasal aklın bir parçası olarak muhalifleri bir cezalandırma yöntemi biçiminde uygulandığı ülkemizde toplumsal adalet için mücadele hayati önem taşımaktadır. Adalet, adaletsiz siyasi iradeyle ve bunun bir parçası olan hukuk sistemiyle toplumsal bir hesaplaşmaya gidilebildiği oranda tecelli edecektir.

Bu noktada iktidar güçlerinin on yıllardır halka ve demokratik güçlere karşı izledikleri şiddet politikasının bir devamı olan 19 Aralık kıyımını ve F tipi cezaevlerinde sürdürülen insanlık dışı muameleyi bir kez daha kınarken, AKP iktidarı döneminde artarak devam eden anti-demokratik saldırılara ve adaletsiz uygulamalara karşı hukuk, adalet ve demokrasi mücadelesini yükseltmek üzere emek ve demokrasi güçlerini birlik ve dayanışmaya çağırıyoruz.

ŞAH ve SULTAN

İskender Pala’nın ŞAH & SULTAN Dünyası

http://mirural.blogspot.com/

Bir yere ait olarak yazmak herkesin hakkıdır.
Ama bunu, bir yere ait olmadığı iddiasıyla yapıp, okurdan “bir yere ait olmama”yı beklemek çok safçadır.



Mihrac Ural

15 Aralık 2010


Giriş:

Prof. İskender Pala muhafazakar bir sağcıdır. Her insan gibi belli bir bilinçaltına sahiptir. Bilinçaltını bastırmak ise çok büyük çabaları kültürel dönüşümleri gerektirir. Alışkanlıkların inatçı gücü, bilimin karşısında en büyük dirençtir. Bu direnç kişi hangi diplomaları alırsa alsın, tarihiyle gerçekçi bir yüzleşmeyi yapamamış ve bunu içselleştirip hazmedememiş ise altından sıyrılması çok güçtür. Prof. İskender Pala’nın da bilinçaltının ağır baskıları altında ezildiğini “ŞAH & SULTAN” kitabıyla ortaya koyduğu kanısındayım.

Kitabı, piyasaya çıktığı ilk günlerde (Ekim 2010) alıp inceledim. Bu ara ilgili TV programlarını da sıklıkla takip ettim. Hızla Şah İsmail üzerine, binlerce kitaptan oluşan kütüphanemde yer alan tüm yazımları gözden geçirdim, Googleden araştırmalar yaptım. Amacım kitabın tarihsel vakıalarla ilgili yanlarını araştırmak değil. Kurgusunun mesajını algılamak ve bu konudaki yorumlarımı ayakları üzerine basar bir tarzda okura ulaştırmaktı. Makalemin kurgusu Kasım 2010 başlarında hazırdı; araya bayramlar, güncel sorunlar üzerinde yazdığım makaleler girince gecikti. Bu ara Âşure yaklaşıyordu (Hicri 10 Muharrem 1432 - Miladi 16 Aralık 2010) ona yetiştirmek için, son halini vererek yayına hazırlamaya giriştim.

Çıktığı her TV programında, ısrarla ve tekrarla özellikle Alevilerin okuması gerektiği tavsiyesinde bulunduğu ŞAH & SULTAN kitabında Şah İsmail ile Yavuz Sultan Selim’in bir birinin benzeri, kopyası olduğunu dile getirir. Her ikisinin Türk asıllı olduğu, her ikisinin de şiir yazdığı, benzeri imparatorluk başında olduğu gibi, benzerliklerle iki kardeş olarak savaştıklarını, birbirini kırdıklarını anlatır. İki ayrı mezhebin kardeş olması gerekirken çatışmasının yanlış olduğunu dile getirip durur.

Israrla sorulan bir soru üzerine; “Osmanlı kadı belgelerini elekten geçirmeme rağmen Alevilere, Kızılbaşlara “mum söndü” yapmalarından dolayı isnat edilen bir suçtan hiç kimsenin yargılanmadığını, hüküm giymediğini, böyle bir belgeye rastlamadım” diyerek cevap da vermişti.

Bu gibi daha pek çok söylemini TV kanallarından işittiğimiz İskender Pala’nın kitabını ortak ülkemizin barışı adına okuduk. Okudukça dehşete düştük…

İskender Pala yalan söylüyordu buna tanık olduk.

Kitabın her bir sayfasını çevirdikçe üzerimize soğuk sular döküldü. Dudak uçuklatan cümlelerle, hakaretlere, kin dolu saldırılara, satır aralarında tekrarından bıkılmayan ithamlara, teşbih yoluyla tüyler ürpertecek inanç değerlerine saldırılara, aşağılamalara, hor görmelere rastladık; Sultan yüceltilirken Kızılbaş Şah’ın ayyaşlığından beceriksizliğine, aptallığından sıradanlığına, namusunu savaş meydanında bırakmasından, anne katilliğine uzanan ucu açık hakaretlere maruz bırakıldığına tanık olduk.

Hayatım boyunca okuduğum kitaplar arasında altını en çok çizdiğim kitap da İskender Pala’nın “ŞAH & SULTAN” kitabı oldu.

Bu kitabı okuyunca anladım ki, aradan geçen 500 yıl bu aklın evriminde henüz bir etki yaratamamış. Dün Sultan ne ise, bu gün torunu İskender Pala da odur. 16. Yy. da bu akıl ne ise, 21. Yy. da da odur.

Esasında birbirine benzeyen, birbirinin devamı ve tekrarı olan Şah ve Sultan değil, İskender Pala & Sultandır. 16. yüzyıldan 21. Yüzyıla değişmeden devam eden aynı akıldır.

Yazarın kitabında Yavuz Sultan Selim için 16. Yy.da söylediği “yürü ya Sultan Selim, devran senin” nidası, kitabının birinci baskısını 100.000 yapanlarca “yürü ya İskender Pala kulumuz, devran senin” dediklerinden kuşku duymamızı gerektirecek bir şey bulunmamaktadır.

Bunları elimden geldiğince göstermeye çalışacağım.


Öncelikle;

ŞAH & SULTAN kitabının tarihi vakıalarının tarihçi gözüyle irdelenmesi üzerinde durmayacağım. Bunun nedeni, iki değerli dostum, Fevzi Gümüş ve Hasan Harmancı’nın bu açıdan önemli çalışmaların yapıldığını söylemeleri etkili olmuştur. Uzun zaman alacak böylesi bir irdeleme daha akademik bir çalışmayı gerektirir düşüncesiyle üzerinde durmadım. Oysa bu makaleyi yazarken kütüphanemdeki kitap ve ansiklopedilerin konuyla ilgili hiçbir verisini ötelemeden, internetten ve ayrıca onlarca makaleyi de mümkün olan en iyi şekilde irdeledim.

Bu kitap üzerine edebi bir eleştiriye girmeyeceğim. Orhan Miroğlu bir makale yazdı. Güzel sorular sordu. Bunu herkesin okuması gerek (Orhan Miroğlu, “Şah ve Sultan” makalesi, 29 Kasım 2010 Taraf Gazetesi).

“Bir yere ait olma” duygusuyla okunmaması gereken tarih romanlarında okurun aradığı estetikten söz ediyor Orhan Miroğlu. Haklı. Ama öncelikle yazarın böylesi bir duruma düşüp, okurun gözünün orta yerine tığ gibi “bir yere ait olma” ısrarla ve inatla ortaya koymaması gerek. Miroğlu bu konudaki kaygılarını sorduğu ince zeka sorularıyla da yakalamış gibi.

“Yazarın amacından bağımsız olarak, okurun ‘bir yere ait olma’ duygusunu harekete geçirmeye son derece müsait bir konusu var Şah ve Sultan’ın.

Romanını barış için yazdığını söyleyen bir yazar var karşımızda.

Gerçekten böyle mi peki, anlamak için Şah ve sultan’ı, ‘bir yere ait olma ihtiyacı’
hissetmeden okumak gerekiyor.

Tarihi yorumlamak romancının işi değildir.” (Agm)

İskender Pala bu kaygıların tümüne ağır bir şekilde düşmüş bulunuyor.
Bunu daha iyi kavramak için, tarih romancılığının çağdaş ustası Emin Malouf’un ortaya koyduğu tarihi roman yazımını takip etmek gerek diyeceğim. Maluf’un “bir yere ait olmama” inceliğiyle yazdığı ve okuru bir yere ait olmadan okuma zevki veren, edebi estetiğin umut ve huzur verici dünyasına taşıyan romanlarını örnek almak gerek.
Bu makalede beni ve bu ülkenin birçok insanını yakından ilgilendiren şey, kitabın verdiği çok boyutlu mesajdır. Bu mesaj üzerinde yoğunlaşarak, karşımızda duran bu aklı tarih nezdindeki yerine oturtmaya çalışacağım.

Dikkat çekici öncelikler:

BİRİNCİ BASKI 100.000

Kitabın kapağında yer alan “Birinci baskısı 100.000 adet” diye özel olarak yapılan bir vurguyla karşı karşıya kalıyoruz.

Dünyada kaç kitap ilk baskısını 100.000 yapmıştır bilemiyorum. Ama ülkemiz koşullarında ilk baskısı 5000’i geçen bir kitap parmakla gösterilir, yazarlar arasında da gıptayla sözü edilir. Birçok kitap sonraki baskıları artabilir olmasına rağmen, 100.000 rakamına varamaz.

Belli ki birileri “yürü ya kulum İskender Pala” demiştir. Bu günün verileri içinde bunu devletten başka yapabilecek bir etkinliğin olup olmadığı tartışma götürür. Bunu anormal olarak görmüyorum. Her yazar devletin desteğini istemese de ezici çoğunlukta yazar bunu seve seve almak ister. Hatta devlete karşı eleştirel bir alanda olsa da bunu bir hak olarak görür. Halkın verdiği vergiler neden başkasına gitsin aksanıyla, halkın yararına yazılmış bir yazı için bu olanaktan neden biz de yararlanmayalım? diyenler de olabilir. Ancak desteğin bu boyutunu farklı bir yere oturtmak gerektiğine inanıyorum.

Birinci baskısı 100.000 olan kitaplardan bir de “HER ŞEY SENİNLE BAŞLAR” adlı kitap. Bu kitabın 6. Yılında 800.000 adet sattığı ve en başarılı kitap ödülü aldığı belirtilmektedir. Kısa bir araştırma bu kitabın, şirketler ve bazı kuramlarca kendi reklamları için bedava dağıtıldığı görülmüştür. Daha da ötesi stadyumlarda toplu okumalarla, sınavda başarılı olanlara bedava dağıtılarak, ardı arkası kesilmeyen yol ve yöntemle, böylesi yüksek sayılara ulaştığı bilinmektedir. Fiyatının 5 TL olması da ayrıca dikkat çekicidir.

ŞAH & SULTAN kitabının ilk baskısının böylesine yüksek sayıdaki ilk basımı, en azından kimi çevrelerce bedava dağıtılacağına da önemli bir işarettir. Kitabın siyasi ve sosyal konumu bu desteğin arkasında devletin olduğunu anlatmaya yeterlidir. Özel alanda böylesine tartışmalı kitapların eşantiyon olarak dağıtılmayacağını söylemeye bile gerek yok. Kitabın fiyatı ise 15 TL.

Devletin bu kitap için gösterdiği ilgi, medyanın ilgisiyle de kesişince kitap ülkemizde siyasal, sosyal kültürel gibi temel konularla ilgili olan herkesin yakın gözlemine mazhar olmuştur. Biz de bunun sonuçlarını ortaya koymaya çalışıyoruz.


ALEVİ - KIZILBAŞ


390 sayfalık kitabın, 1. sayfasından 390’nıncı sayfasına kadar tek bir yerde Alevi kelimesinin geçmemesi dikkat çekidir. Kızılbaşlık özel bir vurguyla Alevilikten ayrılmaya çalışılmış gibidir. Kitapta Kızılbaşlığa yapılan aşağılamalar, hakaretler, satır arası inanç değerlerine saldırıların Alevi kelimesi kullanılmadan yapılıyor olması dikkat çekicidir. Bir ayrım, bir fay hattı kuruluyor gibi bir yol izlenmiş.
Bu yol Alevilere yabancı bir yol değil. Osmanlının ve öncesi Emevilerin de Hz Ali ve yandaşlarını bölmek için takip ettikleri yoldur; böylesi kelime oyunlarıyla bir ve bütün olan Aleviliği, etnik kökene Arap, Kürt, Türk olarak, Tahtacı, Bektaşi, Kızılbaş, Nusayri vb diye yöresel ya da simge isimlere atfen bölerek, birbirine yabancılaştırmak, Alevilere karşı süren tarihi kinlerin devamında ısrarlı olmak demektir. İskender Pala, “Alevi” kelimesini hiç kullanmaması bu açıdan anlamlıdır.

Kitabın genel kurgusunda Kızılbaşlık, bir Safavi, Farisi (İranlı), Şahlıkla ilgili bir yol, Anadolu’yla değil ancak Anadoluluların aldanarak eğilim gösterdikleri bir yanlışlık olarak sunulmaya çalışılmış, Anadolu Alevilerinin başına gelenlerin tümü de bu yanlış eğilimin ardından sürüklenişlerine bağlanmıştır.

Anadolu’da ozanların “kalkın Şah’a gidelim” vurguları, nefesleri “Anadolu’ya ait olmayan, bir dış güce bağlanma” olarak tasvir edilip ötekileştirilmiştir.

16. yy. öncesi ve çok sonraları 20. Yy.a kadar, bu bölgede bu günün anlamıyla bir sınır, bir keskin yönetsel bölünme modern uluslar, milletler ve onların sınırları yoktu. Gümrük kapıları, sınır noktaları gibi bir işlev, bu günün dikenli telleriyle çevrili, ülke diye belirlenen sınırlar yoktu. Her ne kadar imparatorlukların kendi hükümranlık alanları belirgin olsa da bu arada açık olan birleşik ve siyasi olarak belirginliği çok zayıf olan coğrafyada, bir yerden bir yere gitmek gelmek fiilleri, bugünün taşıdığı anlamdan çok farklıydı.

Bu algıyla, tek bir Alevi kelimesi geçmemesine karşın, kitap başından sonuna kadar Kızılbaşlık kavramı üzerinde ısrarlı bir tekrara dayanmıştır.
Bu gün Anadolu’da Alevilik kavramı bir üst inanç kimliği olarak, Ehlibeyti rehber edinen, 12 İmamın masumiyetine inanan ve onların yolundan yürüyüp Tevella ve Teberra’yı (el vela vel bera,) onaylayanları tanımlar; bu kavram kimi farklı ritüelleri ve kurallarıyla Arap Alevilerini de eksiksiz olarak tanımlar ve kapsar. Alevilerde el vela (Tevella), dostu olmak, yandaşı olmak, veliliğini teslim ve kabul etmek anlamanda Ehlibeyt’in yandaşı olmayı tanımlar, El bera (Teberra) uzak durmak, hiçbir sorumluluğunu almamak, ilişiği kesmek anlamında, Ehlibeyte düşman olanlarla dost olmamayı tanımlar.

Tevella ve Teberra ilkesi, Kuran’da da birçok ayette vurgulanarak inananların alması gereken tutumların ilkesi olarak belirlenir (her mezhep bunu kendi açısından yorumlasa da). Alevilerin birlik ve bütünlüklerinin temel ilkesi de budur (Alevi inancına göre bu ilke ilk kez Ğadir Hum mevkiinde, Veda Hac’ından dönüşte (Son Hac ya da Hacetülveda – Hacetülbelağ), Peygamber tarafından “Allahumma men kintu veliyah fa haza Ali mevlah, Allahumma vali men vallah ve adi men adah” (Allahım ben kimin velisi isem, Ali onların mevasıdır. Allahım onunla olanların yanında ol, düşmanlarının da düşmanı ol) denilerek ilan edilir (H 18 Zulhicce 10 – M. 16 Mart 632).

Bu ilkeler yeryüzünün tüm Alevilerinde aynıdır,

Buna rağmen, Yazar kitabında Alevilik ile Kızılbaşlığı birbirinden iğreti tutma kurgularına yönelmiştir. Farisi olan Şah’ın peşinden sürüklenen Kızılbaşlar kodlaması, bu günün Anadolu Aleviliğiyle farklı olduğu maniplasyonu yapılmaya çalışılmıştır.

Devlet 500 yıllık bir süre içinde Kızılbaşlık üzerine yaygınlaştırdığı yalanlarla, Alevilerin algısında bile bir ötekileştirme alanı oluşturmuştur. Bir dış güç, “milli varlığa” dıştan sokulmak istenen bir yabancı varlık olarak lanse edilmek istenen Kızılbaşlık, Alevi toplumunda bile sahiplenilmesi çok aza düşmüş bir tanımlama haline getirilmiştir. İskender Pala devletin 500 yıldır süren bu bilinçli çabasının son halkalarından biri olarak, Kızılbaşlığı Alevilik olarak tanımlamama, bir öteki varlık olarak gösterme çabasını kitabının genel kurgusunda ısrarla ortaya koymuştur.


KIZILBAŞ BETİMLEMELERİ

Her kitabın genel kurgusu, yazarın bilinçaltını da yansıtan bir turnusoldür. İskender Pala kitabının genel kurgusunu ve hemen her bölümünde konusu geçtiği her satırda Kızılbaşlığı, sapkın, hain, kendini tanrısal addeden, çocuk yaştaki şeyhe inanan, çıkarcı bir grup insan olarak betimlemektedir.

Kitabın ilk sayfalarında okur, kitabın kahramanlarından biri olan Hasan (Babaydar) ile Kamber arasında geçen diyaloglarda Kızılbaş inanç unsurlarını henüz bir çocuk olan Şah’ın sözlerini kutsal sözler, kuran sözleri olarak gördüklerine işaret eder.
Kamber soruyor; “Babaydar!..Peki, Şeyh hiç konuşmuyor muymuş?

“Hüseyn’e salavatullah, töbe de babacım,hiç konuşmaz mı?!.. Ağzından çıkan kutsal sözlerdir onun. Kur’an gibi söyler” (İskender Pala, ŞAH & SULTAN s: 9 )

Hemen sonraki sayfalarda da “Safavi soyu, Seyyid soyu iken ondan sonra kendini tanrısal bir soy olarak da görmüş ve göstermiştir” (s: 11)

Yazar, Şah İsmail’in hanımı Gülizar Begüm’e bile şunları söyletiyor; “Allah Teala Âdemi yarattı ve onun suretine girdi. Onun ruhunu alınca Nuh’un suretine girdi. Sonra peş peşe gelen bütün peygamberlerin suretine girdi. Muhammed Mustafa’dan sonra Ali Veliyullah’ta belirdi. Ve Sonra… Sonra, siz Şah’ımın suretine sızdı. Siz İsmail donunda Ali, Ali donunda Âdemsiniz efendimiz” (s: 46).

İskender Pala, kitabının ilk satırlarından itibaren, Kızılbaşların “Kıble-i Âlemi Şeyh İsmail” (s: 8) kendini tanrısal bir soy ilan eden, ağzından çıkanı kutsal söz diye ortaya koyan, vahi ayetleri olan Kuran gibi söyleyen bir çocuğa inandıkları ifade eder. Yazar, Babaydar (Hasan) ağzından “Görenler, böyle nurlu bir yüz görmedik diye yeminler ediyorlar… Güneş gibi parlıyormuş” (s: 9) diye betimlediği Şah İsmail’i, Kamber ağzından bir alay konusuna çeviren ince işlenmiş şu satırları da dile getirerek bu konuya ilişkin, kendi bilinçaltındaki verileri sergiler; “Eğilip peçesini açtı. Bu Kıble-i Âlem Şeyh İsmail Efendimiz olmalıydı. Çok güzeldi ama yüzünde neden Babaydar’ın söylediği o muhteşem nuru da getirmemişti. Nurunu, biz yanıp tutuşmayalım diye çıktığı odada bıraktığını düşündüm” (s: 27).

Şah İsmail nurunu “odada bırakmış” çıkmış mış…

İlk sayfalarında böylesi bir anlatımın ardından, Kızılbaşlar Şah’a neden gidiyorlar diye kendi kendine soran bir okura yazar, Kızılbaş Hasan’ın ağzından; “Büyükler ‘ya deryaya ya şeyhe yakın ol!’ demişlerdir. Şeyh İsmail derya gibidir, ondan insana birçok menfaat, yarar ve nimet gelir” (s: 10) diyerek, Kızılbaşların çıkar amaçlı dış güçlere yamanmalarını inançlarının esası olarak göstermeye çalışıyor. Hemen sonraki sayfalarda, yine Hasan, Kamber’e ikizi Hüseyin’le ilk kez ters düşüp ayrılmalarını anlatırken, Şah’a gidişinin temel gerekçesini “Şeyhimiz inşallah ilerde Şah olacak, o vakit bize beylik verir, o vakit hem yeni topraklarımız olur hem de babamızı yanımıza alırız! dedim, ama dinlemedi” (s: 25) diyerek dile getiriyor.

Daha sonraki sayfalarda da “Şah’ın halifeleri gelip ‘Bu adaletsiz ve zulüm dolu Osmanlı diyarında ne durursunuz? Şah, sizin gibi yarar kullara öyle vazifeler, yüce dirlikler veriyor, fırsat bu fırsattır, düşün yollara!’ dedikleri” aktarılıyor (s: 36). Bununla da kalmıyor 23 Ağustos 1514 Çaldıran Savaşı arifesinde karşı karşıya gelen iki orduyu tanımlarken Şah yandaşı Kızılbaşlar için “Şah emriyle savaşmaya gelen valiler … Bu adamların can alıp verme derdinden ziyade ganimet ve itibar düşündüklerini bilmeyen yok” (s: 200) diyor. Bu cümlelerin ardından, Yavuz Sultan Selim’in ordusunda yer alan tüm yabancılar; “Hıristiyan, Gürcü ve Çerkez Beyleri, Şah düşmanı Akkoyunlu ve Özbek emirleri” (s: 200) de aynı tarzda tanımlanmasına karşı, Osmanlının temel savaşçı güçleri “Yeni Çeri ve Azap askerleri”ni ise sütten çıkmış ak kaşık olarak “savaşa can atmadıkları ortada”dır (s: 199) diye betimleniyor.

Buradan da anlıyoruz ki, Kızılbaşlar Şah’a bencil çıkarları için, fırsatları kapmak için, dirlik için, kazanacakları ganimet için gidiyorlar.

Oysa Aleviler ile şah arasındaki bağ, beyler arası ya da bey ile Şah arasındaki ilişki değildi. Arada hiçbir maddi bağ ya da olası özendirici bir madde bağ yoktu; aradaki bağ bir inanç bağıydı. İnancını özgürce yaşama bağıydı. Bu bağ zora düşenin ilk sarılacağı bağdı. Bu bağ bir eşitler bağı, eşit paylaşım bağıydı. Sultan ile tebaası bağı değildi.

Anadolu bu tarihi kesitte Osmanlı hükmü altında, yazarın kitabında ister istemez dile getirdiği II. Beyazit döneminin har vurup harman savrulduğu, dirlik düzenin bozulduğu yıllardı; Yazar Sultan Selim’in dilinden şunları söylüyor ” Gaflet içinde kalmış babamdan da ülkeye hayır kalmamıştı” (s:63)

Sultan yanlısı Hüseyin’e de şunları söyletiyor “Babasının vezirleri vergileri her geçen yıl daha da ağırlaştırıp eziyete dönüştürmeselerdi bunca giden olmayabilirdi” (s:111) Osman Oğullarının dayattığı vergilerinden, ürettiklerine el koymaktan aç ve sefil hale gelen, ertesi gün var olma savaşı içinde boğulan bir Anadolu vardı. Buna rağmen fakir Anadolu halkı, toprağında yaşam mücadelesi içindeydi. Bu mücadeleyi çekilmez hale getiren ise inanca yönelik bitip tükenmez iftiralar ve bu nedenle ölümdü, kıyım ve yıkımdı.

“Kalkın Şaha gidelim”, şiarını Anadolu’da bir sada haline getiren de bu oldu. İnanca yönelik baskılar, kıyımlar, göçe zorlamalar, ürettiğini gasp etmekti. Şaha gidenlerin inancını özgürce yaşayacağı bir alana gidiş algısı vardı. Bunlar arasında geniş toprakları ve yeterli yaşam zenginliği olan da en yoksul olanlar da vardı. Şaha gidenler, özgür olmak için gitmişti, başka hiçbir açıklama, 500 yıl öncesinin akıl almaz zorluklarına katlanarak, ölümü göze alarak, bunca mesafeler, yollar, bunca dağlar, vadiler karlar kışlar ısısı kemik eriten güneş altında yol almazlardı; onlar bu yolun hak yolu olduğu inancıyla Şaha gitmişlerdi.
Yazarın bilinçaltını dolduran Osmanlı tarih bilgisi, talan, gasp, ganimet, ulfe denklemleriyle dolu olduğu için kaçınılmaz olarak kitabında betimlediği Kızılbaşların akın akın Şah’a gidişlerine bulabileceği tek gerekçe de bu olmaktadır. Tarih romanı ya da tarih bu ölçüde taraflı yazılınca,. Okurdan tarafsızlık beklemek kolay olmayacaktır derim.

İskender Pala okura kitabının ilk satırlarından itibaren öyle bir akıl kuşatması yapmayı amaçlamış ki, her köşeden birini konuşturup Kızılbaşların aldanma içinde, dış bir gücün, satılmışlığın çıkarcılığın inançtan sapmanın peşinde, sahte bir kutsalın arkasından gidenler olarak tanımlamıştır. Bu konuda elinden gelini ardına koymamıştır. Yavuz Sultan Selim’i de ilk sayfalarda şöyle konuşturur; “ …Şeyhlik iddiasındaki Çocuk Şah’a kul yazıldılar, ... ocaklarını dağıttılar illaki itikatça bozuldular” (s: 33).

İskender Pala, savaş arifesinde ise ordusundaki kaygı ve tedirginlikle geri adım atmak isteyenlere karşı yaptığı hitapta Sultan Selim'in ağzından “Rafizi Kızılbaşları… Yurtlarımızda tebaamızı yoldan saptıran”lar (s. 155) olarak tanımlıyor. Bu savaştan dönecek olanları da “Din-i mübin yolundan dönenler olarak”aktarıyor.

Kızılbaşların inanç olarak bozuk insanlar vurgusu, bizi kitap boyunca, Sultan Selim’in ağzından çıktığı gibi takip edecektir.

Bu sayfaların ardından Yavuz Sultan Selim safında yer alan Hüseyin’in (Şah yanlısı Hasan’ın ikizi) ortaya koyduğu tavır ise, “ganimet uğruna” Şah’ın arkasından sürüklenen Kızılbaşların tersine “mal mülk hacet değildir. Kalbim size ısındı, düşüncem siz oldunuz. Şimdi dünya tersine dönse gam değildir”(s: 35) diyerek betimliyor. Buradan da anlıyoruz ki, Yavuz'un taraftarları, Yavuz'un çağrısındaki “ Hak adına, din adına, gaza ve yüksek idealler adına” (s: 34) onunla savaşa yöneliyorlar.

İskender Pala, Yavuz Sultan Selim’in ağzındın kendi bilinçaltını ortaya koyarak, bunlar itikatça (inanç olarak) bozulmuş insanlardır vurgusunu yapmaktadır.
Yazar ayrıca, Yavuz Sultan Selim yanlısı bir Kızılbaş olan aynı Hüseyin’e (Şah yanlısı Hasan’ın ikizi) bile “Tebriz’deki dört günde gördüm ve öğrendim ki … Kızılbaşlık halkın çoğuna yabancı gibiydi… Kur’an’ı bile küçümsüyorlar, haram kılınan günahların birçoğunu helal sayıyorlardı. Dün nöbet tutukları yerde ateş yakmaya çalışan bazı askerlerin ateşi tutuşturmak için terk edilmiş camiden çıkarıp getirdikleri dini kitapları ve Kur’an nüshalarını kullandıklarını gözlerimle gördüm. Akşam yemeğini de Hz Ebubekir ile kızı Hz. Aişe’ye küfreden Kazvinli Kızılbaş bir tacir ile birlikte yedim” (s: 78) diye söyleterek, Kızılbaşların dinden sapmış insanlar olarak betimlenmesini tekrar ettiriyor.

İşte 500 yıldır değişmeyen söylem tas tamam budur; “Kızılbaşlar inanç olarak bozuk insanlardır” İskender Pala bu akıl bozulmasının son halkasında, ŞAH & SULTAN kitabında okura bunları anlatmaya çalışıyor.

Yukarıda, henüz kitabın girişinden itibaren başlatılan beyin kuşatmasına yönelik betimlemelerden sonra yazarın, “Birincileri diğerlerinden bir üstünlükleri, ikincilerin birincilerden bir eksikleri yoktu aslında… İsmail’in çağrısına koşanlar ile burada Selim’in sancağı altına girenler aslında ayrı değillerdi” (s: 36-37) demesinin bir kıymeti itibarı yoktur.

TV programlarında uzun uzun Alevi-Sünni ve kardeşliği için bu kitabı yazdığı iddiasında olan bir yazarın, "Düşündüm ki Kürt meselesinden sonra önümüzde yakın vadede görünen bir açılım var: Alevi açılımı. Bunun bir problem olarak ortaya çıkartmaktansa ben bir kitap yazayım, bunun bir problem olmadan çözülebilecek bir barış alanı olduğunu anlatayım istedim.” (Aktaran Orhan Miroğlu Agm) sözleriyle tutarlı olması mümkün mü? Bunun sorgulanması gerek.

Bir yere ait olarak yazmak, herkesin hakkıdır. Ama bunu, bir yere ait olmadığı iddiasıyla yapıp okurdan “bir yere ait olmama”yı beklemek çok safçadır.

TEŞBİHTE HATALAR

İskender Pala kitabında bilinçaltının dışavurumuyla, bazen ölçüyü öyle bir kaçırıyor ki bir bütün olarak İslam ve özel olarak Alevi aleminin infialine yol açacak tepkileri kışkırtır hale gelmektedir. Kimsenin, en gizli ortamda bile diline alamayacağı söylemleri, kaba bir pervasızlıkla yazması, kitabın amacıyla ilgili yaptığı barışçıl tüm konuşmaları yerle bir etmektedir. Kitap, bölücü, kışkırtmacı ötekileştirici bir işlev amacıyla yazıldığını gösterir verilerle doludur. Bunlar arasında tüyler ürperten teşbihler de az değildir.

İskender Pala, “ŞAH & SULTAN” kitabında yoruma yer bırakmayacak biçimde, pervasızca ve ahlaksızca, 12 İmam'ı “köpeklere” benzetiyor.

Malum olan şey; İslam aleminde, özel olarak Şii ve Alevi aleminin her alanında 12 rakamının, 12 İmam'ı çağrıştırdığını bilmeyen kimse yoktur. Özellikle konusu tamamen Alevilik üzerine olan, Kızılbaşlık ya da İslam içi mezhep ve çatışmalarıyla ilgili olan bir kitapta 12 rakamı, her zaman için 12 İmam'a bir göndermedir.

İskender Pala kitabında, kendisi de birçok yerde bunu tekrarla ifade etmektedir.
Yazar, Tebriz Şah hükmüne girince, tellalların mahalle mahalle dolaşıp halkı mezhep değiştirmeye davet edildiğini kitap kahramanları ağzından dile getirir. “Kızılbaş olsunlar kızıl börk taksınlar. …on iki dilimli Kızılbaş tacıyla gönül bağı” (s: 54) kursunlar diye sokak sokak çığırttığı dile getirilir. 12 dilimli börk, 12 İmam’ın baş tacı olmasıdır. 12 burada her zaman olduğu gibi 12 İmam'la ilgilidir.

Yazar, Osmanlıda Kızılbaşlara yönelik karalama kampanyalarını anlatırken, Kızılbaşların başlarına giydikleri kırmızı renkli serpuşların, giyenler için oluşturduğu tehlikenin nasılda ölümcül hale geldiğinden söz eder. Devamla da şunları belirtir yukarıdaki alıntının bir benzerini ileriki sayfalarda bir kez daha kurgular; “Yıllar önce Şeyh Haydar, müritlerine On İki İmam’ı temsilen on iki dilimli tacı giydirdiğinde, bunun ilerde canlarına mal olacağını bilmemişti.”(s: 147) der.

12 dilimli kırmızı serpuş Kızılbaşların simgesidir. 12 rakamı da 12 İmam'ı temsil eder. Bu algı kitabın tümünde aynıyla işlenir.

Yazar, sonraki sayfalarda da bunu tekrar eder.

Yavuz Sultan Selim, Şah'a karşı girişeceği Çaldıran savaşı hazırlıklarına, Ağustos ayında hız verir. Ancak savaşa katılacak kuvvetleri arasında Bektaşiliğe yakın duranların homurdanmaları var. Rahatsızlıklarını çeşitli yollarla dile de getirmektedirler. Bir kısmı ise Şah'tan yana tutum bile almaya başlamış bulunmaktadırlar. Yazar devamla şunları aktarır “İçlerinde Şah’ın adamları olup tartışmalar başlatan, Kızılbaş fikirleri yayıp mezhep kaygısı üzerinden siyasete dil uzatanlar vardı. Sultan bunlardan on ikisini (12)* Erzurum karargahında astırıp cesetlerini atların ayaklarına bağlayıp asker arasında sürüttürmeseydi, bir isyan çıkması kaçınılmazdı. Sultan bu on iki ceset ile On İki İmam düşüncesine tabi olanların kökünü keseceğini ima etmişti.“ (12* rakamı benim notum) (s: 163).

Bu satırlardan anlaşılıyor ki yazar kitabında 12 rakamını 12 İmam'la ilgili olarak betimleyip, bunu da ilgili yerde Sultan Selimin ağzından dile getirmektedir; “Sultan bu on iki ceset ile On İki İmam düşüncesine tabi olanların kökünü keseceğini ima etmişti.”

Bu algı dün de bugün de aynıyla, kitapta yada sokakta İslam aleminin her alanında 12 rakamı her daim 12 İmam'ı ima etmiştir.

Şimdi konumuza dönelim.

Yazar, Kamber’in ağzından sürecin bir kesitini aktarıyor. Eylül 1507.

Şah, Dulkadıroğullarına karşı sefer yapar. Topraklarını ele geçirir. Merkezleri olan Elbistan eline geçer. Ardından, Amed ve Mardin’e bir sırriye gönderip kısa sürede bölgeyi kendine bağlar. Sonra Erzurum yoluyla Erzincan’a ulaşır. Burası Şah’ın ilk başkenti, huzur bulduğu yerdir.

Şah bu huzurlu yerinde talipleriyle bir arada bulunduğu bir sırada ondan bir keramet isterler. Şah, bunu reddetmez. Talipleri arasında onlar gibi oturan, çok sevdiği köpeği Kıtmircan bulunuyor. “O da önünde oturmuş, talipler gibi ağzının içine bakan Kıtmircan’a şu emri verdi. ‘Allahın izniyle sana emrediyorum ki, şimdi var, ordudaki bütün köpekleri topla ve gidip Dulkadırlı’nın bütün köpeklerini huzuruma getir!” der (s: 100).

Kıtmircan ordudaki köpekleri alıp gider. Çok geç kalır. Hatta zehirli sulardan içip öldüğü bile düşünülür, unutulup gider.

Şah, “Darulselam” lakabıyla anılan Bağdat’a savaşsız girer. Hedefteki topraklar ele geçirilmiş, uzun bir süre seferlerde yorulan askerlerin, başkentleri Tebriz’e dönmek istekleri gündeme gelir. Bu talebi Şah’a “kahramanlar kahramanı Lale Hüseyin bey iletir. Yazardan iktibas edecek olursak “O sırada Şah’ın cevabı herkesi şaşırtmaya yetti: ‘Kıtmircan gelsin hele! Çaresine bakarız.” (s: 104)

Haber orduya yayılır, herkes üzüntü içindedir. Şah kararında ısrarlıdır.

Üç gün sonra, Ustacalu Muhammed’in kardeşi Kara Bey, Bağdat’ın uzaklarından bir bölük esir ile huzura çıkagelir. Yazardan iktibas ederek devam edelim “Bir anda ortalık köpek havlamasından geçilmez olmuştur. Herkes meydandan taşıp onlara doğru koştular. Kıtmircan en önde, ardında ona itaat eden on iki köpek vardı. Bunlar Şah Efendimiz’in ordusundaki köpeklerdi, ama artık sahiplerine değil, Kitmircana itaat ediyorlardı.” (s: 105)

İşte kitabın özeti bu.

Ehlibeyt’in 12 İmam’ı “12 köpek” olarak teşbih ediliyor.
Yazarın bilinçaltı Alevi düşmanlığı, Dulkadırlı 12 beyi esir getiren 12 köpek ve önderleri de köpek olan Kıtmircan’la betimlenen bu sahne, her bir Alevi’ye acımasızca yöneltilmiş bir ahlaksızlık olarak sergileniyor.

Köpekler işlerini bitirince Şah da, “Hazırlıklar başlasın, Tebriz’e dönüyoruz” (s: 105) diye ilan yapıyor.

Yazar,12 rakamının kitapta ima ettiği 12 İmam olduğu gerçeğini birden çok yerde vurgulamasına rağmen, teşbih yoluyla “12 köpek” söylemine yönelmesi, affedilebilir bir şey değildir.

Bu Alevilere olduğu kadar inanç sahibi herkese yöneltilmiş ağır ve altından kalkılmaz bir hakarettir. Yazar bunun altında ezilir. Gözden kaçan bu tür ayrıntılarla, satır aralarına bunun gibi sokuşturulmuş onlarca hakaret ve küfürle, aşağılama ve alayla farklı inançların barışını, diyalogunu oluşturmanın mümkünü yoktur; tersine bu tür yazımlar kışkırtıcı provokasyon olarak, yeni kaosların ateşine yağ dökmektir.

Oysa, halk dilinde, sokakta olduğu kadar en kapsamlı edebi eserlerde de hayvanlar tanımlanırken “sürü” tabiri kullanılır; koyun sürüsü, it sürüsü gibi. Yazar, bilinen bu basit tabiri (sürü) kullanıp köpekleri çoğul olarak tanımlama yerine, 12 rakamını özel olarak seçiyor. Ne 15 ne de 16 ya da 20 illa “12 köpek” diyerek bilinçaltında yatan kirli algıyı kusuyor.

Yoruma gerek bırakmayacak kadar açık olan bu kurguda, Yazar, Osmanlıda özellikle Yavuz Sultan selim döneminde, 500 yıl önceki Kızılbaş avın için sürdürülen kampanyanın tekrarını deniyor gibidir.

Ortak ülkemizde barış içinde birlikte yaşamın, farklılıklarla bir arada adil ve eşitler olarak yaşamak olduğu gerçeğine vurulmuş bir hançer olan bu bilinçaltı kinler, gerçek bölücülerin, kimlik bunalımımızda rol oynayan akılların kim olduğunu da yeterince açık hale getirmektedir.

“MUM SÖNDÜ”


Tarihi inanç kinlerinin bilinçaltında edindiği yer ve yarattığı alışkanlık gücünün değişimi en zor olandır.

Kızılbaşlara yönelik en haksız ve bir o kadar ahlaksız ithamlardan biri de “mum söndü” ithamıdır. Kaba ve bilinçlice yayılmak istenen bu algı, TV ekranlarında kimi kendini bilmez program sunucusu palyaçoların dilinde, bu geleneğin bir sonucu olarak pelsenek olmuştur. Gerek 1995 yılında Star TV’de Güner Ümit'in “Turnike” adlı programında, gerekse yine Star TV'nin 7 Ekim 2010 tarihli M. Ali Erbil'in “Çarkı Felek” programında Alevilere “mum söndü” yaptıkları ithamıyla hakaret edilmiştir.

Halkın büyük protestosuyla, kendini bilmez böylesi palyaçolar, insan önüne çıkmaktan kaçmaya başlamıştır. Ancak bu, gelenekten gelen bilinçaltındaki kanaatleri hiçbir şekilde değiştirememiştir. Devletin resmi kitap, yazım ve etkinliklerinde aynıyla tekrar eden bu algı, kendini bilim adamı gören İskender Pala gibi yazarlarda da tüm çıplaklığıyla sırıtmaktadır.

Yazarın TV programlarını izleyenlerin, çok aldatıcı bir kişilikle karşı karşıya kaldıklarını, bu kitapla birlikte daha iyi öğrenmiş olacakları açıktır. Zira TV programlarında en kritik soru olarak görülen “mum söndü” ithamına, o hep “Osmanlı arşivlerinde, kadı belgelerinde böylesi bir suçla suçlanmış ya da hüküm giymiş kimseye rastlamadım” mealinde cevaplar vermiştir. Ancak bilinçaltı kinlerinden kurtulamamış olan yazar; bunu teşbih yoluyla, satır aralarında ısrarlı bir şekilde işleyerek, çağrışım yapma ve bu çirkin suçlamanın bilinçaltı hisleri harekete geçirme yönünde işlemeye devam etmiştir.

Yazarın bu algıyı satır aralarında nasıl işlediğine dair şu alıntıya bir göz atalım; “Coşkulu cemin ve zengin demin heyecanıyla kendini meydana atan gelinler ve güveyler coşkulu semahlar dönmeye başladıklarında Aka Hasan’ı hemen yanı başımda buldum. Elime bir bade verip ‘Kamber Can! Bu senin de ergenlik cemin olsun!’ dedi. Beni incitmemek için ‘erkeklik’ dememeye bilhassa özen gösterdiğini hissetim… İlk badeyi yudumladığımda boğazım şiddetle yandı, yutamayacak gibi oldum. Aka Hasan sırtıma birkaç yumruk vurarak badeyi yutmamı sağladıktan sonra yanıma daha da sokulup sanki bir sır verir gibi sordu: ‘Kamber Can! Taçlı hatunu beğendin mi?” (s:69)

“…Talipler inliyor, oturdukları yerde dem tutanlar da yavaş yavaş kendilerinden geçiyordu” (s:70)

Betimlemeler, Cemi “bade”lerle,”dem”lerle,“dolu”larla, toplu bir erotik harmanlanma ortamı olarak gösteriyor. Satır aralarında da değil açıkça yazılan ve yazarın bilinçaltını ortaya koyan bu cümleler aynı hedefe doğru, “mum söndü” iftiralarının ahlaksız suçlamalarına kan taşımaya yöneliyor.

Yazar ileriki sayfalarda da dayanamayarak bunların talibi de Şahı da feriştahı da “mum söndü” yapar diye, inatla yazmaktan bir beis görmüyor.

Şah, Çaldıran yenilgisinden sonra inzivaya çekilmiştir. Nahcivan’dadır. Kalender Çelebi adlı bir mürşid, yanındaki dervişlerle ziyaretine gelmiştir. “Şah efendimiz her bakımdan Şeyh gibi davrandı ve ona ziyadesiyle iltifat gösterdi, katına beraber oturttu. Bir mum yakıp o mum sönünceye kadar onunla sohbet etti… Beraber semah döndü. Kalender Çelebiyle sabaha kadar halvet oldu” (s: 340).

Bu satırlarda abartılmayı gerektirecek bir sorun yok gibi duruyor, ama yazar hangi itimle şu “mum sönme” olayını dile getiriyor, bu ısrarı neden böylesi bir cümle içinde kullanıyor, bunu görmemek mümkün mü?

Mum yaktılar ve sönünceye kadar sohbet ettiler, semah döndüler deyip “sabaha kadar halvet” diye ekleyince, ortaya çıkan çağrışımı yorumlamaya bile gerek yoktur.

Bunun bilinçlice yapıldığını, kelam üzerinde hiçte az olmayan bilgisiyle yazarın bu kurguyu Alevilere yönelen haksız ve bir o kadar ahlaksız “mum söndü” ithamını çağrıştırmak için yaptığını kestirmek zor değildir.

Bunu daha iyi anlamak için, toplumda yerleşik olan ve dini çevrelerde çok daha iyi anlaşılan “Halvet” kelimesini ve halvet halini kısaca açıklamakta yarar var.

Halvet olmak, en iyimser ve yalın anlamıyla; gizlice görüşmek amacıyla bir odaya çekilmek ve içeriye kimseyi sokmamaktır. Arapça kökenli bu kelime hlv mastarlıdır. Boş olan, boş alan, boş yer anlamındadır. Tasavufi anlamda ise, kişinin tanrısıyla baş başa takva, saygı ve bu anlamda aşkını yaşamasıdır. Bu anlamıyla Halvet birileriyle yalnız kalmak değil, kişinin kendiyle, tanrısıyla yalnız kalmasıdır, “Tasavvuf ehli dervişlerin yalnız kalarak kendilerini bulma çabaları”dır.

Buna rağmen Halvet;

Dini literatürde daha çok cinsel ilişki çağrışımlıdır. Kimsenin görmeyeceği, duymayacağı bir mekana çekilmektir. Nitekim konuya ilişkin tüm bilgiler özetle şu alıntıdaki gibi yorumlanır: “İki kişinin özellikle bir erkek ve bir kadının bir yerde baş başa yalnız kalması… Sahih halvet, eşlerin sahih bir nikâh akdinden sonra, kimsenin göremeyeceği ve istekleri dışında kimsenin giremeyeceği, ev veya kapısı kilitli oda gibi kapalı veya kapalı sayılan bir yerde yalnız başlarına kalmasıdır.”

Hüseyin Hilmi Işık’ın hazırladığı “Tam İlmihal Saadet-i Ebediye” kitabında “Erkeğin yabancı kadınlar arasında bulunması halvet olur. Halvet ise haramdır” (s: 173). “Bir adamı yabancı kadınla (yani dini nikahlı olmadığı kadınla b.n) halvet halinde gören…ayıramayacağını anlarsa katli caiz olur” (s: 734) demektedir.

Özetle Halvet, din jargonunda hem haramdır hem de ağır cezayı gerektiren bir vakıadır. Sünni mezhepte bu kural, bu algı geçerlidir.

İskender Pala bu bilinçaltıyla, “mum yakıp sönünceye kadar” tabirini seçmiştir. Normalde, bu söylem üzerinde bunca spekülasyon olmuşken, kast edileni bin bir yolla farklı kelime ve cümleyle ifade etmek mümkün iken, illa “mum söndü” terimini seçmenin başka bir anlamı olamaz.

Şimdi aktaracağım alıntı da bunun tam anlamıyla aynı kirli bilinçaltının sonucu yazıldığını görmemek mümkün değildir. Okur sadece cümlelerin dizilişine, ortamın betimlenişine dikkat etsin ve Halvet kelimesi üzerinde neden bu kadar ayrıntılı durduğumuzu aklına getirsin.

“…ve dolusunu havaya kaldırarak içti. Sonra da… semah meydanına atıldı. O sırada kendisine hizmet için konakta bulunan tüm kadınların ve konak erkânının eşlerinin de semah halkasına dahil olmalarını istedi.., on yedi kadın ceme katıldı ve muhabbet cemi icra edildi…Yine o gün cem meydanına girildiğinde bir mum yaktı ve o mum tükenip sönesiye kadar meydan semahına coşku ve heyecanla devam edilmesi buyurdu. Talipler ve dervişler orada nefes nefese kaldılar” (abç) (s: 342).

Yazar, ısrarla “mum söndü” kavramını kullanmak için çırpınıyor. Bunun için cem ibadetini, “dolusunu” yani içkisini, Şah’a içirip, onun ağzından tüm kadınlara özel bir katılım çağrısı yaptıracak. Mum sönene kadar da ayin devam edecek ve herkes nefes nefese kalacak…

Bu, “mum söndü” kavramını cümle içinde işleme çabası nedir? Bu ısrar neredendir? Bu kurgu nedir, toplu ahlaksızlık sahnesi betimler gibi, cemi tasvir etmenin anlamı nedir? İnançlar arası barışın yolu bu kirli akılların provokatif kurgularından mı geçer? …

Cem; açık ve aleni olarak, zulümden, ölüm denklemlerinden kaygı ve korkuyla yapıldığı dün ne ise bugün de öyledir. Günümüzde TV karşısında insanlığın seyri altında yapıldığı gibi, bundan bin küsur yıl önce de aynıyla yapılmaktaydı. Bu ibadet, bir yaşam tarzıdır, fıkhın, şeriat menbaından içtiği zehirleri lağıma atarak, arınmış insanların ibadetidir. Bu ibadette hak vardır, batıl olana yer yoktur. Bu ibadette halvet yalnızca, kişinin tanrısıyla olan halvetidir.

Namazda kadın erkek nasıl bir arada kıbleye dönüp namaz kılarsa, cem’de de kadın erkek evrenin dönüşünü yüz yüze dönerek hakka olan takvalarını ifade edip, ibadet ederler. Camilerin Sünni ya da Şii namazında arkada ya da önde duran kadın, inanca sadıksa erkeği ya da erkek kadına cinsel bir şehvetle bakması caiz değilse cem'de de aynıdır. Kaldı ki insanlık cem'de yüz yüzedir, kıble insandır (Arap Alevileri de bu sürece dahildir), halka namazı ya da ibadeti olarak bir çember halinde insan yüz yüze cem'de buluşur, ibadet eder.

Dolayısıyla, Aleviliğe ait ibadet, ahlakın en yücesidir, insanın insan gözüne bakarak inancın hak yolunda tecellisine çalışmasıdır. Bu ibadet içerik ve şekil yönünden de haktır. İnancı görsel bir fiziki hareket olarak algılamıyorsak, farzı, tanrının hak diye belirlediği ve insanlık için yararlı olanı yol kabul etmek olarak algılıyorsak, bunu içimizde de yapsak, dönerek de yapsak, halka namazıyla da icra etsek, önümüze imam koyup arkasında cülus ve rüku etsek de hepsi aynı kapıya çıkar.
Aynı kapıya çıkmayan, başkasının ibadetini kirletmek için, teşbih yoluyla da olsa ona dil uzatmaktır, imalarla, alaylarla batıl ilan etmektir. İskender Pala'nın “ŞAH & SULTAN” kitabında inatla yaptığı ama kabaca sırıtan şey; Şah İsmail’e, Kızılbaşlara ve onların adıyla Alevi inancına ve insanlarına akıl almaz hakaretler etmekten ibarettir.

500 yıllık ilkel bir aklı, 21. Yüzyılda tekrar etmektir, binicisinin yarattığı trajediyi, bu gün komedi hallere düşme pahasına icra etme inadıdır.


ŞAH İLE SULTAN’IN FARKLILIKLARI

Yazıyı uzatmamak için bundan sonra, alıntılara çok kısa yorumlar yapmakla yetineceğim.

Yazar, Kızılbaşlara her türden hakareti, kitabının her sayfasında yapmaya ant içmiş gibi yazmış. Bu karalamalardan biri de Şah’ın yalanı öven biri olarak gösterilmesidir. Şah'ı, yalancı bir toplumun inancı da kendisi de yalanla yoğrulmuştur, demek için seçilebilecek tek yol bu olsa gerek.

Yazar, ortamı ve tabloyu şöyle betimlemiş; Şah’ın hükmü Tebriz sokaklarına hüzün ve ölüm getirmiş. Ancak kimse bunu birbirine bile söyleme cesareti içinde değil. Şah'ın dillere destan sarayı Heşt Behişt’te, güç ve neşenin, şiirlerin, övgülerin hükmü sürüyordu. Şairler, şiirleriyle Şah’ı yüceltiyordu. “Şah…şairlerin hayal mahsulü sözlerine kanıyor” (s: 50) günlerini geçiriyordu.

Bu şairlerden yaşlı biri Şah’ın, Akkoyunlu Devletinin mirasçısı olduğunu ifade etmek isterken, onu Uzun Hasan’ın torunu olarak göstermesine sinirlenir. Şair, ona halkın aynı halk olduğunu, bir zamanlar bu topraklarda Akkoyunlu hükümdarların hüküm sürdüğünü, Uzun Hasan Şah’ın da ulu bir hükümdar olduğunu, validesi Alemşah Begüm’ün Uzun Hasan Şah'ın kızı olduğunu ifade eder. Şah'ın artık buna dayanamayacağı gösterilir ve yazar Şah’ın şu sözleri söylediğini dile getirir “Sus be küstah bunak! Evrenin özü doğruluk olsaydı, iyiler dünyada böyle mi yaşardı?” (s: 50) diyerek, tepkisini ortaya koyduğunu belirtir.

Yazarın kurduğu bu cümle, başlı başına tüm Alevi alemine bir hakaret cümlesidir; bu cümleden en kaba ve ehven-i şer şekliyle; Kızılbaşların Şah’ı, inancının ilkeleriyle, evrende yalanın geçerli olduğunu söylüyor diyecektir. İnanç kapsamındaki Şah algısının, yalana dayalı, doğrunun hak yolu olmadığını ifade ediyor demektir. Bu yönde tekrarla Şah’ı yalancı olarak servis ederken, Sultan için ise “Sözünde durmak, sözü hiç unutmamak erdemli insanların tavrıydı” (s: 266) diyerek, Sultanın Tebriz valiliği vereceği vaadinde olduğu Emir Naki'nin ise (Çaldıran’da ahirete gönderilmiş olmasına rağmen), sözünde duran er kişi olduğu gösterilmektedir.

Bu karşılaştırmalara onlarcası eklenebilir.

Yazar Sultan Selim'i neredeyse bir demokrat olarak sunar. Hüseyin (Şah yanlısı Hasan’ın ikizi), Sultanın Kızılbaşlara yaptıklarından rahatsız olmasına rağmen ona karşı anormal bir davranışı olmadığını anlatmaya çalışır. Hüseyin’in ağzından da durumu şöyle resmeder; “Bir defasında yaptıklarını tasvip etmediğini yüzüne söyleme cür’eti gösterdim. Beni kovmasını istiyordum, ama o beni teselli etmeye çalıştı” (s: 151).

Bu tablo, Çaldıran sonrası, Şah İsmail’in savaş meydanında esir olan gözdesi Taçlı Hatun’a karşı gösterdiği centilmence davranışında bir kez daha resmedilir.
Sultan Çaldıran savaşı ve olanlarla ilgili sinirliliğine rağmen, Taçlı Hatun ağzından şunları aktarır; “hiç öfkesi yokmuş gibi nazikçe sordu: ‘Bihruze Hatun siz misiniz? Elbette cevap vermedim domuz soyuna” (s: 243).

Bununla kalmaz yazar, kadın karşısında böylesine centilmenlik arz eden Sultanın ayrıca ahlak konseyi başkanı gibi de şunları dile getirdiğini aktarır; “Efendiler ağalar!... Hangi alçaklıktır ki böyle bir güzelliğe kıyar da savaş meydanında düşmanına terk edip gider. İsmail denen rafizi köpeği bilmez mi ki Türk kadınının namusu devletin namusuna denktir. Hangi zalimliktir ki bir Türk kızını düşman elinde koyarak hamiyetimizi zedeler” (s: 243).

Bu karşılaştırmalarla Şah yerin dibine sokulurken, ahlaksız ilan edilirken, Sultan dürüst, centilmen, kapsayıcı (Hüseyin'i Kızılbaş olmasına rağmen yanında barındırıyor!). Buradan da anlıyoruz ki, bu kin deryasında aklı selim hiç yoktur olmamıştır da…

Sultan Selim'ce dile getirilen “Türk kadını” söyleminin tarih ve sosyoloji açısından kocaman bir gaf olduğunu, bununla dünden bu güne kin taşıma amacının güdüldüğünü, altta ayrıca ele alacağım.

Kitapta, bu gibi karşılaştırmalara her sayfada rastlamak mümkün. Yazar, bunları da kitap kahramanlarına bol bol söyletiyor;

“Şah’ın Sultan’dan farkı, öldürttüğü Elçilerin kafatasında şarap içmeyi âdet edinmesiydi” (s:180),

“Sultan devlet sahibiydi, Şah aşiret” (s:377).

“Şah anne katilidir”. Yazar, Şah’ın annesini katledişini öyle bir betimler ki, Şah’ı allahsız, dinsiz, kafir diye tanımlamak okur için hiçte zor olmaz. Şah İsmail’in annesi, Sünni Akkoyunlu Şah Uzun Hasan’ın kızı Alemşah Begüm’dür. Kızılbaşların Tebriz’deki “Sünni kıyımı”na karşı duruşu, oğlunu uyarması aktarılır. Yazar, Alemşah Begüm’ün, Şah oğluna ağır sözler söylediğini rivayet eder. Şah’ın zıvanadan çıktığını da…

Alemşah Begüm, oğlunun gösterdiği olumsuz tutuma karşı daha da ileri gider “ Alemşah Begüm bir ara kendini kaybedip oğlunun suratına tükürdü ve evlat sevgisini yere çaldı” der (s: 56). Bu kurguyla bir annenin, dayanma sınırını aşan oğul davranışına karşı patladığı aktarılır. Devamla da Şah’a şunları söyletir; “Şimdi zaman biziz! Kimi kaldırırsak yücelir, kimi alçaltırsak alçalır!" diye heyecanla haykırdı. Sonra da annesinin öldürülmesini emretti” der (s: 56).

Yazar, okura Kızılbaşların sapık inançları için annelerini bile öldürmekten geri kalmayacakları mesajını iletmiş olur. Ama Şah ile Sultan’ı benzer gösterme örtüsünü de elinden bırakmak istemez. Bunu yaparken bile Sultan'ın ne yüce olduğunu anlatmaya çalışır. Zira tüm dedikodulara rağmen Sultan Selim, babasını tahtan azletmiş ama öldürmemiştir.

“Sağ elini bir kartal pençesi gibi açıp Sultan Beyazit’ın göğsünü şiddetle ittirmesi ve o yaşlı babanın oturduğu minderde yıkılacak gibi sendelemesi”(s: 142) hiç hoş olmasa da, bu muamelenin “bir millet adına reva görüldüğünü” (s: 143) ifade ediyor. Daha da ötesi, “Babasını Dimetoka Sarayı’na uğurlamak üzere, Topkapı surlarına kadar atı önünde yayan yürürken ağlaması ve babasının da ağlaması asla riya olamazdı” (s: 144).

Birde bu satırları ekleyin yukarıdaki cümlelere:

"…şimdi onu yavaş yavaş gerçek yüzüyle tanımaya başladım. Dürüsttü, dindardı, başarılı ve dirayetli idi. Dünyayı avcuna alıp yönetmeyi hak ediyordu. İhtişam ve gücü, Osmanlı Devleti’ne ruh katmıştı. Tebaasının Sünni veya Kızılbaş, Ermeni ve ya Rum olmasından ziyade insan olmasını önemsiyordu. Bütün icraatları milletini düşünen bir Sultan olduğunu, bütün tavırları tevazudan asla ayrılmadığını gösteriyordu” (s: 306).

İşte bu kadar. Buna ne eklenebilir ki? Yavuz Sultan Selim; şu bildiğimiz tarihin en kanlı insan kıyımlarını yapan, inançları yüzünden Alevilere dünyayı dar eden, dereleri kan akıtan, çoluk-çocuk, genç-yaşlı demeden, kadın-erkek ayırmadan insanları kılıçtan geçiren bu Sultan, neredeyse insan hakları beyannamesinin ilk tecellisini yapan kişi olarak karşımıza sunulacaktır. Bunun karşında ise, Alevileri temsilen Şah, insanlık dışı bir mahluk olup çıkacaktır.

Bu karşılaştırmayı yapacak bir okurun aklına ne geleceğini söylemeye gerek var mı. Bir tarafta insafsız, sapık bir inancın esiri “anne katili” Kızılbaş Şah, diğer tarafta saltanattan devirdiği babasını bile sürgüne ağlayarak ve yaya olarak uğurlayan, bunu da devlet ve millet için yapan bir ulu Sultan bulunuyor.
Siz gelinde okura, barış ve kardeşlik mesajı diye bunları yutturun.

Bu dil 500 yıldır süren kinleri, fiili bir kirli savaşa dökmek için yeniden alevlendirmektir.

Bu anlatımla, böylesi bir kurguyla kitap yazmak en hafif deyimiyle fitnedir. Provokasyondur. İnanç ayrımcılığı, ötekileştiriciliği kışkırtmaktır; bölücülüktür.

Yazarın bu yaklaşımı 500 yıl gerisine giden bir duruştur, tarihten bi haber olmak, bilişim çağının içinde yaşarken mağara devrine girmeyi arzulamaktır.

OSMANLI VE TÜRKLÜK

Yazar, dünü bu günün parametreleri, tabir ve tanımlamalarıyla alma ısrarında bulunuyor. Bu yaklaşım, tarih bilinci açısından yazarı çok kötü bir köşeye sıkıştırmaktadır. Okuru aldatma yollarından biri olarak, dün olmayan tarihsel kategorileri varmış gibi ele alıp bu günkü insan algılarını dünün çatışmasında taraf yapmaya çalışıyor. Tarihi hareket ettiriyor.

Her yazar, kendi tarihini yazar, ama tarih olarak yazar. Bu günü tarihin içine sokamaz. Tersine dünü bu güne soyutlamalarıyla yerleştirir. Akademik tarihçilik bunu gerektirir. Bu günü düne taşıdığımız zaman bu tarih olmaktan çıkar, hatta yorum olmanın çok ötesine gider. Yazar bu hataya bilinçli olarak düşmüştür. Bu nedenle onu, 500 yıllık değişmeyen aklı, dünden bu güne çatışmayı alevlendirmeye çalışmaktadır diye eleştirmek durumunda kalıyoruz; o, Osmanlının bilinçlice kışkırttığı yalan kurgular ve bir o kadar ahlak dışı söylemlere servis ettiği Kızılbaş söylemlerini 500 yıl sonra tekrar ediyor.


Yazar, bu mantıkla bir başka handikap içinde olayları ters yüz ediyor ve tarihçi kimliği sınıfta kalıyor; bu güne ait, millet, ulus, Türklük gibi tarihsel kategorileri, ortaçağlarda olan veriler olarak karşımıza koyuyor. Buradan da geçmiş sorunlara taraf olmaları için kaydırmalar yapmaya çalışıyor.

Sultan Selim’in babasını tahttan indirip sürgün ederek, ağabeyleri ve kardeşlerini geleneksel Osmanlı iktidar savaşları yöntemiyle doğrayarak saltanata geliyor (23 Mayıs 1512). Yazar bu kanlı süreci anlatırken bile öylesine masum ve doğal bir süreç olarak servis ediyor ki, Sultan selime bir ellerine sağlık demediği kalıyor. Bunlar bir yana. Ancak devlet erkanında ve halk indinde Sultan selimin yaptıkları çok kanlı, haksız ve çirkin olarak tepki toplamıştır. Yazarın konumuzla ilgili tarih bilinci açısından düştüğü hatayı, bu babın konusuyla ilgili şu cümlede görmek zor değildir; “ Sultan’ın babasına ve kardeşlerine (ağabeylerine olması gerek bn.) reva gördüğü muamelenin bir millet adına reva görüldüğünü bilmiyorlardı. Bu muamele için Sultan’ın da yüreğinin yandığını, lakin devletin bekası için bu yola sarıldığını bilmiyorlardı” (s:143)

Bu cümlelerde birçok tarihi ve gerçeklikle ilgili hata var. Önemsiz hataların ilki, Sultan kardeşlerini değil Abilerini (Ahmed ve Korkud’u, ölü-diri abi ve kardeş çocuklarını tasfiye ediyor), ikincisi, kitapta da sık sık Osmanlının bir milliyetler (Millet değil) topluluğu olduğu vurgulanıyor ve kimsenin ibadetiyle ilgilenmedikleri (s:112), “Tebaasının Sünni veya Kızılbaş, Ermeni ve ya Rum olmasından ziyade insan olmasını önemsiyordu” (s:300) diye anlatılıyor, oysa bu cümlede “bir millet adına… devletin bekası için” bu yolu seçtiği iddia ediliyor. Bir millet ile çok millet aynı mı?..

Bunları geçelim, konumuzla ilgili, çok önemli doneler değil.

Yaptığı hataların en önemlisi, bu bölümü de ilgilendiren ve tarihi kategorilerle ilgili işlediği ağır hatadır. 500 yıl önceki bir tarih kesitinde “millet” kavramında söz etmesi dil sürçmesi değilse vahim bir hatayla yüz yüze kalmış demektir. Yazar, henüz Avrupa da bile milletlerin doğmadığı bir dönemde, Osmanlıyı “bir millet”, Yavuz Sultan Selim’i de o millet için babasını ve ağabeylerine kıyan bir milli şef ilan ediyor.

Bir Prof. İçin, basit bir bilgide ağır hata olarak, ortaçağ imparatorluğunda ne millet ne ulus diye bir tarihsel olgunun olmadığı, bu olguların doğması için yüzyıllar gerektiren bir koşulda bir milletten söz ediyor. Bilimsel olarak bu gafın bir dil sürçmesi olmadığı ise sonraki sayfalardaki tekrarlarla anlaşılıyor, nedeni de belirginleşiyor.

Yazar, kitabında Çaldıran savaşı arifesini betimlerken Hüseyin’in ağzından dile getirdiği ” Yarın göğüs göğüse çarpışacak olan bu iki asker, hiç şüphesiz dünya Türklüğünün ve Müslümanlığının kaderini çizeceklerdi” (s: 194).

“Dünya Türklüğünün kaderini” (s:194) düşünerek hareket eden bir ulusal kahraman diye adlandırıyor.

Başka bir sayfada ise, savaşta esir düşen Şah İsmail’in hanımı Taçlı Hatun (Bihruze) için dile getirdiği “İsmail denen rafizi köpeği bilmez mi ki Türk kadınının namusu devletin namusuna denktir. Hangi zalimliktir ki bir Türk kızını düşman elinde koyarak hamiyetimizi zedeler” (s: 243). Sözler, Yavuzu Sultan Selim’i 500 yıl sonraya ışınlayıp, bu gün aramızda yaşayan bir Türk ulusal kahramanı olarak gösteriyor. Bunu da, Şah İsmail’den daha çok Türk olarak betimleyip yapıyor.
Bir başka yerde ise, Sultan Selim’i daha çok “Türk” lanse eden bir ahlak bekçisi kahraman olarak tanımlayarak devam ediyor.

Oysa tarih gerçekliği, bu tarih kaydırmalarına ve uydurmalarına yer vermiyor.
Bilimsel tarih algısında tüm yeryüzü için geçerli olmak üzere 1500’lü yıllarda ne millet nede milli kahramanlar vardı. Türklük, Türk ulusu diye bir tarihsel kategori ya da söylem de yoktu. Osmanlı demek Türk, Türklük, Türk milleti değildi.

Osmanlı demek, Osmanlı egemenleri, Osman Oğullarının tarih serüveninde, onlarla çıkar ortaklığı ya da egemenlikleri altında olan çıkar güçlerinden oluşmuş (farklı dini, mezhepsel, etnik topluluklar), güçleri, kılıç hakkı adı altında hükümranlık sürdükleri, gasp ve talan ettikleri alanlardaki imparatorluk yapılanmasını ifade eder.

Türklük, Türk ulusu, tüm milletler gibi bir tarihi kategoridir. Köklerinde aynı etnik dokunun ya da bu etnik dokunun kültür, dil, gelenek görenek asimilasyonuyla içselleştirilmiş gelişimiyle yükselir ve modern ulusların tarih sahnesine çıkışıyla kendini gösterir. Üstelik Türk ulusunun modern bir ulus olarak tarih sahnesine çıkışı, Merkantilist dönemi erken yaşamış, Reform ve Rönesans’ın verdiği güçle aydınlanma çağına geçerek tarih sahnesine çıkan Batılı modern uluslardan çok sonra olmuştur.

Türk ulusu, modern bir ulus olma yoluna, 19. Yy. sonlarında belirginleşen tarihsel çıkışıyla yönelmiştir. 20. Yüz yılda ise, ulus devlet örgütlenmesini başarmıştır. Osmanlının son ve en uzun sancılı yüz yılı I. Dünya savaşıyla noktalanınca, Atatürk önderliğinde, Pan-İslamizmden Turancılığa uzanan maceracı düşünsel etkilerden sıyrılıp, en pragmatist konumlanışa ulaşmıştır. Türkiye Cumhuriyeti bunun adıdır (29 Ekim 1923).

Cumhuriyetin ayrı bir planla kurulduğunu ifade eden Atatürk, Osmanlıyla farkını, çok sarih ve bilimsel olan şu yalın sözlerle belgelemiştir: “Bulgarlar, Sırplar, Macarlar, Rumlar sabanlarına yapışmışlar, varlıklarını korumuşlar, kuvvetlenmişlerdir. Bizim milletimiz de böyle fetihlerin arkasından serserilik etmiş anayurdunda çalışmamış olmasından dolayı bir gün onlara yenilmiştir. Bu böyle bir gerçektir ki, tarihin her devrinde ve dünyanın her yerinde aynen olagelmiştir.” (Atatürk’ten aktaran, Cemal Kutay, Türkçe İbadet, s: 154).

Atatürk açısından Osman oğulları, Türkleri, “fetihler arkasından serserilik” etmeye mahkum bırakmıştır. Bu yaklaşım Türklerin Osmanlıdan kopmalarıyla başlayan uluslaşma süreçlerinin de tanımlanmasıdır. Türk etnik topluluğu Osmanlıda en çok eziyet gören topluluklardan biriydi.

Atatürk’ün Osman oğulları için söylediklerini ise buraya aktarırsam sayfalar yetmez. Bunlardan çarpıcı olanını aktarmakla yetineceğim; “Osmanlı Hanedanı’ndan kasıt, esas olarak padişah, sadrazam ve vezirler, şeyhülislam, harem ile hanedan buyruğunda görev alarak Türk halkı ve öbür tebaaya her türlü zulmü yapanlardır”. Bu anılar, Atatürk’ün sağlığında Hakimiyet-i Milliye Gazetesi’nde günlük olarak yayınlanmıştı (Nutuk, Cilt 1, s 10)

“Osmanlı Hanedanı bu uğursuz saltanatını sürdürmek için İslam dini dahil her aracı hiç çekinmeden ve.. etik dışı, insanlık dışı biçimde kullanmıştır Bu 600 yıllık Osmanlı hegemonyası dönemi, Türklerin tam anlamıyla tutsak edildiği, gerçekten üzüntü duyulacak, acı veren bir dönemdir Bundan mutlaka dersler almak gerekir Bu da Osmanlı’ya körü körüne, bilinçsizce öykünerek değil, onunla yürekli biçimde hesaplaşarak yapılabilir ” http://www.snlhznem.com/chp/58731-ataturkun-osmanlilar-hakkinda-gorusleri.html

Türklük, Osmanlı Sultanlarının hiç birisinin umurunda olmadığı, bilmedikleri bir olgudur. Tersine "kara budunlu", "Etraki bila idrak", diyerek Türklüğü hor gördükleri de tarihte sıkça dile gelen bir veridir. Bu anlamda Yazarın Sultan Selim’e verdiği Türklük payesi gerçekçi değildir.
Yazarın yapmaya çalıştığı, Alevilere karşı Osmanlının zulmünü aklamak için, bu günün ulus kategorisinden, tarih kaydırmalarıyla destek arayışıdır. Oysa dün olanların hiçbiri bugünkü insanların çıkarı için yapılmamıştı. Tersine, tarihle yüzleşme gibi ağır bir sorumluluğu sırtlarına yükleyerek haksızlık edilmiştir.

Yazarın bilinçaltı reflekslerini yansıtan bu yaklaşımlar, Alevilere karşı 500 yıldır süren savaşın, Dersim, Çorum, Maraş ve en son Sivas-Madımak Oteli katliamında da görüldüğü gibi, devam ettirilmek istendiğini gösteriyor.